Burçak Melike Akgün

Değişiyorsun dostum, tıpkı bir ırmağın sürekli akması gibi… Bazen suyun yükseliyor bir duygu, eylem veya düşünce olarak. Bazen kuraklaşıyorsun bir yasın en derin yamacında veya hayatın çıkmazında olarak. Bazen durgunlaşıyorsun, neysen o olarak ve neyse o kalarak. Değişiminin oluşumunu, sürecini bir suyla, bir rüzgarla, mevsimle veya ağaçla anlatabilirim sana dostum. Orada görünmeyen ve sıradan gibi...

Bir hissin izinden gittin mi hiç? O hissin seni nerelere sürüklediğine baktın mı? İçindeki o uçurumların sonundaki manzarayı görebilmek için kendi içindeki o uçurumdan o yükseklik korkumdan feragat etmeyi göze alabildin mi hiç?  İnsan bu ya dostum korkularından dahi feragat etmek istemiyor, ne de olsa o korkuları dahi yaratması için geçtiği onca deneyim onu bugünlere...

Bana bu yola çık, dedi; ilk dediğinde hangi yol olduğunu o kadar kavrayamadım ki şaşıp kaldım. Yoldan çıktım, yol beni apayrı bambaşka yollara itti. Oysa ki ben kendimi itmiştim, en başından beri.  İkinci kez bana bu yola çık demesinde ise sesi o kadar kısıktı ki, ne dedi duyamamıştım. Artık benimle doğrudan konuşmadan bir yerlere çıkarır,...

Bir yol vardı hep, o bana öğretmek istedi; ben öğrenmemekte direndim bu yüzdendir ki o da benim anlayabileceğim, sadece ama sadece benim çözülmeyebileceğim bilmeceler ile dolu bu hali getirdi. Bilmeye çalıştıkça daha da cahil kaldım, sonrasında bilmeceyi bir bulmacaya çevirmemi istedi. Tıpkı bir bulmaca gibi. Farkı ne miydi? Cevaplar hazırdı, ben o hazır cevaplara gidip...

Bir şeyler hep en başından bellidir. Belli olan şeylerin devamında nereye nasıl gideceğin ise sende temelidir. Öyle bir temel ki belirsiz bir başın, bitimsiz bir sonu gibidir. Bu belirsizlik ve bitimsizlik arasındaki o belirli yolu yürümek nasıl bir şeydir? Şimdi ise farklı bir yoldan bahsedelim:  Bir şey en sonunda açığa çıkar ve belirgin olur. İçten...

Hep bir yolda olacaksın, demişti. Bu yolun ne olduğunu ara ara sezdirdi, hiçbir zaman tam göstermedi. Onun öğretme metodu buydu, şimdi onu tanıdım, nerede onunla karşılaşacak olduğumu sezer oldum. Sonra O tekrar yolunu değiştirdi. Hiç aynı yoldan ezbere çıkarmadı kendini açığa. Ben ise ara ara bilindik haller içinde güvende hissetmek istedim, bile bile ona çekildiğimi...

İnsan kendine hiç yabancı olur mu? Bunu sorup durdu… Oysa insan kendine hiç aşina oldu mu? Asıl bu soruyu unuttu… Sahi ya dostum sen ne zaman tam bir tanıdıklık hissi ile dolaştın içindeki o bilinmedik denizlerde, çıktığın sokakların çıkmaz mı yoksa bilindik mi olacağını kestirerek gezindik güven ve rahatlıkla içinde… Peki ya sahi, sen hiç...

Ne kadar uzakmış insanların o büyülü sandığı dünyaya. Ne kadar yakınmış kendi iç dünyasına. Tüm bu yollardan geçerken, yaşamın henüz onu öngöremediği onca şeye iterken dünyaya bir atılmış ve kendi içindeki o kaybolmuşluk hali içerisinde bir içeride savrulan, bir dışarıda yalpalayan bir yapıda süregelmiş tüm bu yolu, üstelik o kadar eminmiş ki yaşamın onu nereye...

Dışta bir kabuk, içi korumaya çalışan. Tıpkı cevizin yaptığı gibi, tıpkı hücrenin zarında olduğu gibi; bir zar var bizi çevreleyen nereden yaralandıysak onu maskelemek için kullandığımız. Nerede kendimizi en güvende hissediyorsak oraya bir çit gibi çektiğimiz sınırlarımız var, tıpkı korumaya çalıştığımız bahçeyi tellerle örmek gibi… Dışarısı içerinin göstergesi, sen başka bir amaçla yaptın belki o...

Onun yokluğunda, onu o kadar onsuz var etmiştim ki… Artık ortada duran –öylece- duran, aşikar olan duruşun ben olduğumdan bir haberleşmiştim. Sanki onun olmayışının yas olduğunu idrak edebilmem için kendimi öldürmem gerekmişti. Her bir kendimi öldürüşümde onun bir diğer katmanına o kadar rastlamıştım ki; artık bu bir saklambaca dönüşmeye başlamıştı… Ben beni onu var etmeye çalışırken,...