Burçak Melike Akgün

Günler bize aynı gibi gözükse de her ne kadar… Günler sürekli birbirine devrediyor. Mevsimler birbirine, karanlık aydınlığa, sıcak soğuğa sürekli bir devrediş halinde. Günlerde olan değişimi fark edemeden nice yazları nice kışları devrettik birbirine. Gündelik streslerimiz, işsizlik korkumuz, yalnız kalma korkumuz nedeniyle nice mutsuzlukları göze alarak bir iş, eş, ev seçtik yaşamımızı idame edecek kadar…...

Biraz korkular üzerine konuşalım. Konuşalım ki görünürlüğünün farkına varsın, hayatımızın ön planında yer almasın ve kendini göstermek için daha da diretir hale gelmesin. Görülmeye ihtiyacı olan her şey daha yüksek bir sesle tezahür eder çünkü… Mesela duyulmadığını düşünen bir birey bağırma ihtiyacı duyar… Korkuların en başı belki de şuradan başladı: Çocukluğumuzdan beri hep korkusuz olmamız...

Bu aralar özellikle vakit bize yetememeye başladı; biz zaten kendimize ve birbirimize epeydir yetemiyorduk. Yetişmeye çalışırken yetişemediğimiz yerlerde ise öğrenciler, çocuklar, stajyerler, işçiler çalıştırmaya çalışıyorduk. Yetişemediğimiz yerlere hep birilerini yolladık. Kendimiz belki koşamadık ancak bizim yerimize bizim için koşan koşucular, öğrenciler hep oldu. İşi öğretmeye mi, kendimizin yetişemediği tüm o ayak işlerine birilerini atamaya mı...

Seni tanıyorum; tanıdığım tek referans olan kendimden yola çıkarak seni tanıyorum. Seni biliyorum; bildiğim tek referans olarak kendimden biliyorum. Seni görüyorum; bakan tek gözün ben olduğumu bilerek… Bunların hepsini bana sunan bu kendini tanıma halini açmak istiyorum ki: sen de ben de tek referans olan kendimizden bilebilelim birbirimizi.  Tanımak kelimesinin ne kadar tatmin edici ve...

Son zamanlarda okuduğumuz kitaplar, yazılar, maruz kaldığımız televizyon yayınları ve popüler şarkılarda geçen “acı”dan bahsetmeyeceğiz. O acıya dair herkesin bir fikri var; ne konuda veya neye ne kadar hizmet eder; orası başka bir konu. Biz bu yazıda ikili ilişkiler sonucunda çıkan, yaşanan olaylara dair oluşan hazmedememek, elde edememek veya ayrılık gibi içerikler barındıran; bizi, bize...

Hiçbir zaman aynı yer ve zamanda olamadığımız için ne o beni tam anlayabildi ne ben onu tam bilebildim. Ortak bir yerde olamayınca birbirimizi görebilmemiz ise neredeyse imkânsız bir hal almaya başladı. Bu nasıl mı oldu?  O en son atlattığı veya takılı kaldığı travmasının bilinç düzeyinde ve anında kaldı. Sadece onu kötülemek adına demiyorum bunu, benim...

Gözlerinin içine gerçek anlamda baktığım o ilk gün hiçbir şey bir daha eskisi gibi olmadı, olduramadım. Bir daha ne onu tanıdığıma ikna edebildim kendimi ne de onu tanıyabilecek olduğuma dair inancıma tutunabildim. Tüm inanç sistemim değiştiğinde, bir daha baktım gözlerimin içine aynanın karşısına bir daha çıktım. Bu sefer daha kendimden emin olurum diyordum; yanılmışım, daha...