Burçak Melike Akgün

Tezer’in  bir sözü vardır: “Hiçbir yere ait olmayanları iyi bilirim, her yere aitmiş gibi davranırlar.”  Biraz bu söz üzerinde durmak istiyorum, ne zaman nereye ait olduğunu hiç düşündün mü? İçsel gelen o dürtünün, aslında her şey yolunda gibi nereden çıktı bu his dedirten o dürtünün sonucu; elbette düşünmüşsündür. O hissin yoğunluğu ardına belki durmak istememiş...

Aslında hepsi ama hepsi sandığım kadar uzak olmayan bir geçmişte ve sanacağım kadar yakın olmayan bir uzaklıkta olmuşu. Ah yıllar nasıl bir geçişin, nasıl bir geçemeyişiniz var… Kendimi onun resimlerinde görürken, birlikte dinlediğimiz şarkıları eskilere sığdırırken aslında hepsi ne kadar eskimeyen bir eskideymiş… Zamanın mı oyunu bu? Zihnimin bir yanılsaması mı? Hepsi ama hepsi nasıl...

Tecrübe olarak görünür sayılabilecek pek bir verim henüz olmadı; daha doğrusu olamadı. Gençlerin çalışmalarının yok sayıldığı, seslerinin ciddiye alınmadığı ve akademik görünürlüklerinin sundukları reklamlar ölçüsünde görünüre geldiği Kali Çağında, yüksek lisans ile bolca akademik yayınlama tecrübemin olmasını sağlayacağım; ekstrasında da internet dergisinde yazmaya devam edeceğim, bilgi bir düzeye dek herkes için olabilmesinden yanayım. Hedeflerimin arasında...

Bugün gördüm o eli bana bir yerlerden tanıyan, bana bir yandan tutan, bana bir yerlerde el uzatan, bir yol ayrımında el sallayan; ben o eli tanıyorum. Her ne kadar artık o bir el olsa da, tüm her şeyin ötesinde beni bir yerlere götüren, beni bir yerlerden götüren; en nihayetinde beni bana götüren o sadece bir...

Merakın katmanları vardır. Merakın aynı zamanda türleri de vardır. Hepsi her ne kadar aynı yöne çıkarıyor olsa da…  En temeli belki de –bilme arzusu- arzunu bilmenin bir yolu elbette vardır; bunun yolu ise katman katman açılacak olan benliğin ile sorduğun her bir soruda gizlidir. Ancak burada önemli detay her sorunun gerçek bir soru olmaması… Yani...

İlk yazını ne zaman yazmak geldi içinden? Peki ilk kendini açma ihtiyacını ne zaman duydun? Kendini ne zaman ifade etme gereksinimi hissettin? İlk sevincinde mi yoksa içinde tanımlayamadığın şeylerde mi? İşte yazma süreci veya daha kapsamlı ifade süreci nasıl başladı ise öyle devam eder düşüncesi var ya, bunun kalıpları arka planda da başka başka hep...

Bütün bu yolların ardına aslında ulaşılacak tek bir şey olduğunu bilmek ve bunu bilerek devam etmek. İnsan işte… Tüm yol boyu kendini arıyor. Kimi kendinde, kimi başkalarında, kimi mekanlarda, kimi zamanlarda… Hepsinin farkı var; hiçbirinin ayrımı olmadığı gibi… Aynı tezahürün farklı formları: ne biri diğerinden daha ilahi ne de diğeri ötekinden daha aşağı… Ne biri...