Behzat Taş

Hattuşa’nın ünlü pazarı her zamanki gibi hıncahınçtı. Kalabalığın biraz dışında yarısı yıkılmış bir duvarın gölgesine kıvrılmış iki hırsız, gözlerini sağa sola koşuşturan insanlardan ayırmadan konuşuyordu. Genç olanın sıkıntısı sesinden belliydi. Russana ise defalarca dinlediği öyküye duyarsızlaşmıştı, ama en iyi arkadaşını kırmak da istemiyordu.  “Daha önce de söylediğim gibi, giderek daha sık oluyor. Biliyorum, içimde birisi...

– Sır Ağacı diyorlar adına, çok ulu bir ağaç… Şu karşı tepede büyümüş; neredeyse üç bin yıllık bir ağaç bu. Zaman içinde yaşlanıp kurusa bile kendi köklerinden filizlenip yeniden uç verirmiş, yine aynı yerde. İnsanlar önünde diz çöküp sırlarını bu ağaca anlatırlar. Genellikle toprağa bakarak, başlarını fazla kaldırmadan sırlarını, tasalarını bu ağaca dökerler. – Ağaç...