İçimde biri var diyorum

Hattuşa’nın ünlü pazarı her zamanki gibi hıncahınçtı. Kalabalığın biraz dışında yarısı yıkılmış bir duvarın gölgesine kıvrılmış iki hırsız, gözlerini sağa sola koşuşturan insanlardan ayırmadan konuşuyordu. Genç olanın sıkıntısı sesinden belliydi. Russana ise defalarca dinlediği öyküye duyarsızlaşmıştı, ama en iyi arkadaşını kırmak da istemiyordu. 

“Daha önce de söylediğim gibi, giderek daha sık oluyor. Biliyorum, içimde birisi var. Tam vücudumun içine yerleşmiş ikinci bir insan.”
“Nasıl oluyor bu Avanda?”
“Uykumda kendimi anlamsız şeyler hakkında konuşurken buluyorum. Hatta sesim bile farklı, bana ait değil. Beni uzun zamandır tanırsın Russana, pek akıllı biri değilimdir. Uykumda bu cümleleri nasıl kuruyorum, bu sözcükleri nereden buluyorum; hiç bilemiyorum. Sonunda anladım ki, içimde bu sözleri söyleyen birisi var.”
“Neler söylüyor?”
“Yakın zamanda cinayet işleyeceğini, üstelik benim de ona yardım edeceğimi söylüyor. Ama bunları bana mı, yoksa bir başkasına mı anlatıyor; ya da kendi kendine mi mırıldanıyor, inan hiç anlamıyorum. Sesi boğuk, derinden geliyor. Konuşurken ağzından kana benzer köpüklü sular çıkıyor, kusmuk gibi… Sonra da kendini öldüreceğinden bahsediyor. Bir deli olmalı bu adam, bir çılgın…”
“Bir anlamı vardır belki?”
“Geçenlerde oturup iyice düşündüm ve şu sonuca vardım. Tanrılar beni iyi bir insan olmadığım, hatta bir hırsız olarak pek çok kişiyi üzdüğüm için için cezalandırıyor. Bu nedenle içime kötü bir ruh yerleştirdiler. Bu ruh bana hükmedebilmek için canlıya, hatta bir canavara dönüştü. Bedenimin şeklini aldı, ama içime sığmak için benden biraz daha küçük oldu elbette… Bir bebek gibi içimde yaşıyor. Özellikle geceleri, uykuya daldığımda ağzımı yırtarak dışarı çıkıyor. Havaya yükseliyor, hatta kimi zaman yatakta bir karış üstümde asılı duruyor; soluğunu yüzüme üfleyerek konuşuyor. Aslında uyuyorum ama gözlerim açık. Büyülenmiş gibi kıpırtısız halde onun gözlerinin yerinde yanan ateşe bakakalıyorum.”
“Kiminle konuşuyor?”
“Anlayamıyorum. Başlarda benimle konuşuyor gibi geliyordu. Daha sonra bu adamın sadece bana değil tüm dünyaya kafa tuttuğunu sandım. Hatta anlatmaya çalıştığı bir derdi olduğunu düşündüm.”
“Peki, nasıl biri bu adam?”
“Yüzü net olarak seçilmiyor. Kâh bana tıpatıp benzeyen birisi, kâh tamamen bir yabancı oluyor. Ama içimden çıktığı için çırılçıplak olmalı. İçimde yaşadığı için sanki daha koyu, belki kırmızımsı renkte…”
“Ne anlatıyor?”
“Dinliyorum ama hatırlamıyorum. Hatırlasam da anlamını bilmiyorum. Yüzlerce yıl yaşasam aklıma gelmeyecek düşünceler bunlar. Benim ağzımdan, benim sesimle konuşuyor diyorum Russana.”

Avanda sustu. Yoldan geçen kişilerden bir dinleyen olup olmadığını kontrol etti. Russana ise başını eğmiş, çarıklarıyla oynuyordu.

“İçimde gerçekten ikinci bir insan olup olmadığını anlamak için yapmadığım şey kalmadı. Yalnız kaldığımda elimi ağzımdan içeri sokup, onu bir yerinden yakalamaya çalışıyorum. Kendimi yumruklayıp zarar vermeye ve vücudumdan çıkmasını sağlamaya çalışıyorum. Hatta kimseye söylemezsen, alt taraftan kendimi parmaklıyorum ki, çıkıp gitsin vücudumdan…”

Avanda konuşmasını bitirince başını öne eğdi. Zor kararını son kez kontrol etti. Yanındaki torbadan iki karışlık bronz bir kılıç çıkardı. Russana aklına gelen olasılığı kovmaya çalışırken anlayışlı bir telaşla gülümsedi.

“Ne yapmayı düşünüyorsun o kılıçla Avanda?”
“Senden bir isteğim var arkadaşım. Bu acıya bir gece daha dayanamam.”