Faruken Bayraktare

“Çok gergin görünüyorsun” Bakışımı sesin geldiği yöne çevirerek “Pardon anlayamadım” dedim. Hemen solumdaki kayada şarap içen yaşlı dayı yerinden kalkarken “Dedim ki çok gergin görünüyorsun…”“Gergin değilim aksine bugün çok mutluyum.”“Mutsuzsun demedim ki gerginsin dedim.” diyerek yanıma oturdu.  Dayı haklıydı. Böyle hissetmeyeli o kadar uzun zaman olmuştu ki, mutluluk hissi çok yabancı geliyordu bana. Sanki olmaması...

“Alo… Faruken?”“Buyrun benim”“Naber ya? Yıllar oldu görüşmeyeli nerelerdesin?”“Sesin tanıdık geliyor ama çıkaramadım.”“Demek unuttun beni. Dilem ben.” Kalbim deli gibi atmaya başladı. Arayan yıllar önceki platonik aşkımdı.  Kalp atışımın yavaşlamasının beklerken anılara daldım. Dilem’in evi Kızıltoprak’taydı. Arada bir onun evinde kalıyordum. Çoğu zaman da o benim Ortaköy’deki evimde kalıyordu. Onun evinde kaldığım bir gün öğleden sonra...

“Ne kadar zaman geçti?”“Beş saniye.”“Beş saniye mi? Oğlum iki haftadır oradaydım.”“Heyyo! Sonunda başardık. Zaman makinemiz çalışıyor. Ne kadar geçmişe gittin?”“Geçmişe gitmedim.”“Geleceğe mi gittin yoksa?”“Ona da gitmedim?”“Oğlum ne dalga geçiyosun? Çalışmadı desene.”“Yok lan, dalga geçmiyorum. Makine çalışıyor… Yaklaşık iki haftadır şimdiki zamandaydım.”“Ne diyon lan s*kik kafa?”“Ayıp oolum hiç Cern’de iki sene çalışmış adama yakışıyo mu böyle...

Bu öyküde anlatılanlar gerçek değildir. Hayali ve kurgusaldır.  “Karnın aç mı?”“Haaa?”“Karnın diyorum aç mı?“Neey?”“Eeeh! Yeter a*ına koyim. Bıktım her şeyi üç kere tekrar etmekten. Yarın kasabaya inip şu işitme cihazından alıcam bi tane artık.”“Küfürlü konuşma!”“Ulan duya duya küfürü mü duydun?“İstemiyorum cihaz, filan ihtiyacım yok.”“Senin değil benim ihtiyacım var. Her şeyi papağan gibi üç kere…”“Bağırmadan konuş!...