Metin Fidan

   Bu küçük öykü ileride okunduğu zamanlarda, hâlâ korsan CD olacak mı bilmiyorum. Şimdiden hızlı bir değişim başladı bile. Bilgisayar verileri, kompakt disklere veya başka plastik kaplara, leğenlere doldurulmadan, elektriksel bir şekilde saklanıyor artık. Ağız alışkanlığı ile uzun süre “CD lazım mı?” diye soran sokak korsanları, yavaşça “Program lazım mı ağbi” şeklinde daha bilimsel konuşmaya...

   İnsanlara ilk başta çok tatlı gelen şu banka kredisi çılgınlığına, bir dönem ben de fecii yakalandım. Ekonomik olarak kötü durumdaydım. Evet, çorbamı içiyordum, yani karnım doyuyordu. Ama insanın canı bazen çorba içmek değil, kebap ve baklava da yemek ister! Aslına bakılırsa, yüz elli yıl yaşasam ve kebap yemesem de olur arkadaşlar! Bu durumdan gocunmam....

“Tamam, Murat bey! Anahtar sizde kalsın. Ben kontratı hazırladığımda haber veririm, oturup imzalarız. Görüşmek üzere,” dedi, evsahibim. “Teşekkürler, görüşmek üzere,” dedim, telefonu kapattım…  Mutfaktan çıkıp, içeriye, boş salona yürüdüm. Bunaltıcı yaz aylarıydı. İlk defa bir klima satın almayı düşünüyorduk! Araya bir emlak komisyoncusu girmeden bu daireyi kiraladığımız için, elimizde kalan bolca parayı bir klima cihazına...

   Suat Emin, çocukluğunda oyuncaklarla doya doya oynayamadı.     Daha doğrusu, istediği oyuncaklarla oynayamadı! Bir erkek kardeşi, annesi ve anneannesi ile beraber yaşadığı ailesi yoksuldu ve zor geçiniyorlardı. Ayda en fazla iki defa sofraya konabilen sucuk kızartması büyük nimetti; herkes ekmeğini koparıp yağlı tavanın başına üşüşüyordu. Bu şartlar altında, Suat’ın oyuncakları da yırtık bir telli...

   Sular idaresinin, çarşıdaki merkez binasına gitmiştim. Faturamı  yatıracaktım. Yolumun da üzerindeydi. Ama bayağı erken gitmişim. Öğle tatiliydi ve veznelerin açılmasına daha kırk dakika vardı. Geri dönmeye veya gidip başka bir yerde beklemeye üşendim. Orada bir yere oturdum.     Hemen yanımdaki bahçenin kenarında, dört kişi ayakta konuşuyorlardı sevgili okurlar. Daha doğrusu üçü bir konu üzerinde...

   Bu seferki taşınmamda her zamankinden daha tecrübeli ve dikkatliydim. Eski taşınmalarımdan neredeyse hiçbir iz yoktu. Kamyonda bile en güzel yere oturmuştum! Araya bir yere, vites kolunun dibine sıkıştıramamışlardı beni, “Sen bin önce,” demiştim hamallardan tekine, sonra ben binmiştim. Pencereden dışarıya kolumu sarkıtmış, püfür püfür esen tatlı rüzgârda yeni kalacağım yere gidiyordum.     Madem ki...

   Dargınlık, küskünlük dediğimiz şeyin ne kadar tehlikeli olduğunu, birbirine küsen iki insanın nasıl bir hayvan kadar inatçılaştığını gözlerimizle görmüşüzdür. Ülfet ile Leyla'yı tanımadan önce küskünlük hakkında bildiklerim bunlardı. Meğer daha da acayip olabiliyormuş. Bu iki kardeşi yakından tanıyan birisi ile, bir dönem arkadaşlığımız oldu. Küçük ilginç notlar ile başlayan sohbetler sonrasında, ikisi de rahmetli...

   Daha önce de metroyu kullanıyordum. Ama genelde yakın mesafeler olmuştu gittiğim yerler. Kartal'da bir mimarlık bürosunda iş bulduğumda, artık ilk durakta biniyor, neredeyse son durağa kadar gidiyordum. Ve ne kadar gayret etsem de, her zaman oturacak bir yer bulamıyordum! Otobüsle giderken uzun mesafeler sorun olmuyordu; çünkü insan camdan dışarıyı, arabaları, dükkanları izleyerek oyalanıyor. Metroda...

   Hayatta en ufak bir şekilde bana torpil yapılmasından hoşlanmam! Çok iyi kalpli ve mükemmel yaradılışlı bir insan olsaydım, belki bu söylediğimle şu an gurur duyabilirdim. Ne var ki mesele, basit bir ahlak meselesi değil. Sadece, böyle bir arka çıkılması durumunda nasıl davranacağımı bilemem. Elim ayağıma dolanır, dilim tutulur. Üstelik en acayibi, bu bana çok...