Yasemin Saraç

Rüyalarla aramda garip bir ilişki var. Genelde gördüğüm rüyalar ya mesaj şeklinde ya da birebir çıkar. Hatta bana ilham perisi olarak görünüp hikaye yazdırmışlığı bile var. Hem de bilim kurgu türünde:) O yüzden şimdilerde ne rüya görsem günlüğüme not alıyorum. Bazı kişilerle ilgili rüyalarım ilginç bir şekilde aynı gün ve neredeyse aynı şekilde çıkıyor. Bu...

Yabancı filmlerde belki de en kıskanarak izlediğim sahnedir. Özellikle de gençlik filmlerinde… Kürsüde bir öğretim görevlisi öğrencileri isim isim çağırmakta, gençler yanına gelip diplomasını almakta… En sonunda bütün öğrenciler aynı anda başlarındaki kepleri fırlatmakta… Sonrasında da arkadaşlarıyla eğlendikleri partiler… Parti kısmını değil ama şu kep fırlattıkları bölümü hep içim giderek izliyorum. Çünkü benim hiç mezuniyet...

Mahallede titizliğiyle tanınırdı o… Daha corona belasının olmadığı yıllarda bile dışarıdan alınan her şey yıkanır, silinir, öyle buzdolabına ya da mutfak dolaplarına yerleştirilirdi. Sizinle konuşurken bile yere düşmüş küçük bir iplik parçasının peşine düşer, toplar, atar öyle gelirdi.Evi küçük ama temizdi. Salonu her gün sadece temizlenmek için açılırdı. Kimse giremezdi. Ne kendileri ne de ‘özel’...

Dıt… Dıt… Dıt…Alarmın beyin yakan sesini duyuyorum ama kalkıp susturacak gücüm yok. Çünkü başımı kaldırmaya çalıştığım an oda dönüyor. Ya da oda değil, başım dönüyor. Ağzımın içi talaş kaplıymış gibi. Yutkunmak bile öyle zor ki… Ama kapatmazsam bu alarm susmayacak. El yordamıyla yanımdaki şifonyerin üstünde telefonu aradım. Birkaç şeyi yere düşürsem de telefonu buldum. Alarmı...

Hikayemizin kahramanı 17 yaşında. İsmi önemli değil. Ama kısaca X diyelim. Ailesiyle tatilde. Bugün onun için önemli bir gün. Çünkü bugün, girdiği üniversite sınavının sonucu açıklanacak. Çok heyecanlı. Henüz internetin olmadığı zamanlar. Sınav sonuçları gazetelerde çıkıyor. Numarası ezberinde. Tatilde olduğu için gazeteyi biraz zor olsa da buluyor. Bakıyor. Kazanmış. Sadece İstanbul’daki üniversitelerden istediği dört bölümü...

Bir süredir amaçsızca elinde tuttuğu dergiyi masaya bıraktı, sonra geldiğinden beri defalarca yaptığı gibi, saatine baktı. 45 dakikadır, ülkenin en büyük, en pahalı hastanelerinden birinin kadın doğum bölümünde, çağrılmayı bekliyordu. Bekletmeyi sevmediği için hep en az on dakika öncesinde randevu yerinde olurdu. Buna rağmen bir gün bile tam saatinde girmeyi başaramamıştı. Tekrar görevlilerin yanına gidip...

Bende uçak korkusu var. Henüz fobiye dönüşmese de hayatımı etkiliyor. Karayollarında trafikteki kaza ve ölüm oranlarının, uçak kazalarından çok daha fazla olduğunu biliyorum. Ama bu bilgiyi beynime ve kalbime pek anlatamıyorum. İlk uçağa bindiğimde 3 yaşındaymışım. 8 milimetrelik filmler olurdu hani, makinesiyle bir perdeye oynatırdınız. Benim çocukluğuma ait o filmlerde, uçağa binerken görülüyorum. Gayet mutlu...