Bir yol var bu yolda giderken gördüğün manzara büyüleyici oluyor, seni o kadar içine çekiyor ki manzaraya dalmaktan unutuyorsun yolda neden yürüdüğünü…
Bu arada illa büyüleyici bir gün batımı olmasına da gerek yok, yolda bir kere düştüysen ya da taşa takıldıysan artık gözlerin hep bir engebe arama yoluna sokuyor kendini. Oysa ki, o yolda, senin yolunda, seni seçtiğin patikadaydın; nasıl oldu da unuttun bütün bu yolu…
Haklısın da bir yandan insan unuttukça varolabiliyor, yaşadığı şeylerin çok travmatik yanlarını zihin unutuyor ki sağlıklı bir şekilde devam edebilesin yoluna, peki bu kendi yolunda neyi unuttun da bu kadar dikkatin dağıldı?
Gerçi film en sevdiğin film dahi olsa ne kadar daha izleyebilirsin ki bildiğin bir senaryoyu…
İşte burada yaşadın ilk unutuşunu, arada ara ara geldi sana bazı bilindik duygular: kimi bir insanın tanıdık gözlerinde, kimi deja vu deyip de zihnini hem karmaşıklaştırdığın hem biraz ürküp hem de heyecanlandığın o anlarda, kimi düşündüğün şarkının o anda başka birinde dillenmesinde karşına çıktı.
Dedik ya en temelinde bu yola girmeyi de seçtik, bildik de yolu aslında ancak bazı gökyüzü olayları çok büyüleyici değil mi? Günbatımı gibi gündoğumu gibi… Hep olumsuzun dikkatini dağıtacak değildi ya…
Yol hepsini kapsıyordu en azından şimdi bunu hatırlıyorsun.
Sahi dostum,
Unuttuklarının arasında:
en çok neyi unutmayı istemezdin?
Ve de
Hatırladıklarının arasında:
En çok neyi hatırlamaktan çekinirdin?
0 Yorum