Yanılsamadaki yansıma

Hep bir yolda olacaksın, demişti. Bu yolun ne olduğunu ara ara sezdirdi, hiçbir zaman tam göstermedi. Onun öğretme metodu buydu, şimdi onu tanıdım, nerede onunla karşılaşacak olduğumu sezer oldum. Sonra O tekrar yolunu değiştirdi. Hiç aynı yoldan ezbere çıkarmadı kendini açığa.

Ben ise ara ara bilindik haller içinde güvende hissetmek istedim, bile bile ona çekildiğimi kaçar hale geldim, kendinin bir yanılsaması oldum, O ise hep benim yansımam iken… 

Suya bakınca gördüğüm O, kavradığım ise kendim iken. Kendimi kandırırken üstelik nasıl emin oldum yanılsamalarda gördüğümün bir yansıma olduğuna. 

Hoşgörü böyle bir şey ya, kendimi o kadar hor görürken yine bambaşka bir O olarak kendini sundu. Bilirdi O belki de yola bir kere çıkınca ne kadar kaçarsan kaç o yol hep seni bulur. Bir yanılsama silsilesinde tek emin olduğum olduğum ise buydu. Bir kere yola girersen eskisi gibi olamıyorsun. Eskiden de hiç kendin olamamışsın bunu gösteriyor. Onun ilk gösterdiği bu sert yanılsama tıpkı bir çay kaşığını çayın içinde kırılmış görmek gibi bir şey, bilirsin ya kırık değildir o ancak algın seninle oynamaya çalışır. Algımın yanılsaması ve bu ben denen gerçeğin arasındaki tampon bölgede duran ise hep O oldu.

Şimdi nerede görsem bilirim bir yanılsama ardına getireceği o yansımada benim kendim ile temaşa halimi tekrar sunacağını. Onunla aramızdaki bağ nedir bilir misin dostum? Derinin sınırını bilirsin ancak ona yön veren vicdan ve zihnin ne olduğunu bilmezsin ya, işte tam böyle bir belirsiz, heyecan verici ve bir o kadar da hayret uyandırıcı bir bağ. 

Peki senin Onunla ilişkin nasıl hiç merak etmiş mıydın dostum?