Dengenin 4 unsuru

Bana bu yola çık, dedi; ilk dediğinde hangi yol olduğunu o kadar kavrayamadım ki şaşıp kaldım. Yoldan çıktım, yol beni apayrı bambaşka yollara itti. Oysa ki ben kendimi itmiştim, en başından beri. 

İkinci kez bana bu yola çık demesinde ise sesi o kadar kısıktı ki, ne dedi duyamamıştım. Artık benimle doğrudan konuşmadan bir yerlere çıkarır, ben ise onun olduğunu bir yerlerden çıkarır olmuştum.

Artık ne o bana sesler çıkarır ne de ben ondan sesler işitir olmuştum. Seslerin bu kadar anlamsız kaldığını ancak ilk başta nasıl da sesle bana destek olması için çırpınıp durduğumu unutmuştum. Sesleri duymaya o kadar adapteydim ki, konuşanın o olduğunu anlayamayacak kadar arayışta idim, arayış ibaresi şaştı. Onu görebileceğim ne an varsa aramaya dalan dalgın zihnim ile, zaten çoktan bulmuş olan sükunet dolu kalbim arasında savrulur olmuştum.

Nasıl bir şey bilir misin bu hal? Sanki dört element içinde bir olmuştu hem bir kök hem ona can veren su hem o toprağı her an dağıtabilecek bir rüzgar hem de ortada hiçbir şey bırakmayana dek kasıp kavuran bir ateş. İşte bu ya onun beni dengeleme şekli tüm bu dört yön ile kendi merkezimde anlaşılmaz, hayranlık ve ürkütücü bir memnuniyet ile dengede kalmayı başarmıştım. 

Ne zaman bu dört elementi bir hissetsem içimde ne söz arar ne de ses çıkarır olmuştum, sadece yaşamak, sadece olmak böyle bir şey olmuştu…