Süreçteki Sonuç

Bir şeyler hep en başından bellidir. Belli olan şeylerin devamında nereye nasıl gideceğin ise sende temelidir. Öyle bir temel ki belirsiz bir başın, bitimsiz bir sonu gibidir. Bu belirsizlik ve bitimsizlik arasındaki o belirli yolu yürümek nasıl bir şeydir?

Şimdi ise farklı bir yoldan bahsedelim: 

Bir şey en sonunda açığa çıkar ve belirgin olur. İçten içe çekildiğin ve neden gittiğini bilemediğin ve yine de devam ettiğin o şeyin anlamı bir -son- dediğin anda açığa çıkar. Bunun bir son olduğunu dahi tam kestiremezsin, çünkü her son bir başka başlangıcın da belirtecidir. Yani her şey sonda açığa çıkan, belirsiz bir başlangıçtır. Peki başı olmayan bir şeyin sonu olabilir mi? Öyleyse hiçbir sondan veya baştan bahsetmek mümkün müdür?

Zihnin iyice karıştı değil mi dostum? Öyledir işte bu yolun içinde olmak hem sonda hem başta o belirsiz hududda neyin ufkunu göreceğini bilmeden yürümek. Heyecan ve korku verici değil mi? Peki ya biz ne yapıyoruz gündelik telaşlarla heyecanlar arayıp korkularımızdan kaçmıyor muyuz bir anlamda, korku ve heyecanın bir bütün olduğu birbiri içinde eridiği bu sistemde neyden kaçınıyoruz sence tam olarak?

Duyguları parça parça görüp öğretmek, organları ayrı ayrı ele almak, bilimleri farklı farklı kollara ayrıştırmak gibi pek çok organizmacı yaklaşım ile yetiştirildiğin bu sistemde kaçtığın mı sensin, yakalandığın mı yoksa yakaladığın mı? 

Sahi ya dostum hangi sonun başlangıcı oldun, hangi başın sonundasın, hangi ayrışmanın birleşimindesin?