Masalsı Dünya

Ne kadar uzakmış insanların o büyülü sandığı dünyaya. Ne kadar yakınmış kendi iç dünyasına. Tüm bu yollardan geçerken, yaşamın henüz onu öngöremediği onca şeye iterken dünyaya bir atılmış ve kendi içindeki o kaybolmuşluk hali içerisinde bir içeride savrulan, bir dışarıda yalpalayan bir yapıda süregelmiş tüm bu yolu, üstelik o kadar eminmiş ki yaşamın onu nereye götürdüğünü bilmediğine, oysa bilmediğine emin olmanın temel bilginin başı olduğunu bilmiyormuş. 

Bunca yaptığı ve yaşadığı şeyi bilinmezin bir uyumu ile kendinin dahi bakarken görmekte zorlanacağı bir uyum ile yapıyormuş. Asıl büyü burada başlıyormuş, sözün büyü, özün büyü olduğu bu masalsı dünyada sanki her şeye yer varmış da bir içindekini dışa sığdırmaya yetecek yer bulamıyormuş bir de dışındaki şeyleri içsel süzgecinden geçirmek istemiyormuş. Bu iki yerin arasında o kadar çok duvar var sanmış ki bakışlarını dışarıya, dışarıdakini de içeriye çeviremiyormuş. 

Sözün özü nereye gittiğini bilmezken gittiği tüm o yolların kendi iç ve dış sınırlarının hududu olduğunu hiç mi hiç bilmiyormuş. Bu hikaye de burada bitmiyormuş, diğer hiçbir hikayenin hiçbir zaman bitmediği gibi.