Dışta bir kabuk, içi korumaya çalışan. Tıpkı cevizin yaptığı gibi, tıpkı hücrenin zarında olduğu gibi; bir zar var bizi çevreleyen nereden yaralandıysak onu maskelemek için kullandığımız. Nerede kendimizi en güvende hissediyorsak oraya bir çit gibi çektiğimiz sınırlarımız var, tıpkı korumaya çalıştığımız bahçeyi tellerle örmek gibi…
Dışarısı içerinin göstergesi, sen başka bir amaçla yaptın belki o duvarı ancak bir duvar başka duvar ile çarpışınca anlam kazandı. Bir maske, başka bir maske ile görüldü. Şunu da unutmamalı ki duvarlardan duvarlara, maskelerden maskelere baktığımız şu alanda şeffaf kalmak büyük güç ister, korunmasız gibi gözüken o nice zırhlı benliklerin içinde apaçık durabilmek, kendinin tüm duvarlarını yerle bir etme cesaretine sahip olmak istemek, tüm maskeleri teker teker çıkarmak. Çıktı sandığın, bitti sandığın yerde yeni bir maske ve duvar görebilmek, bu görüş alanı içerisinde ilerlemeye ve bu maskenin bulunacak değil olunacak bir şey olduğu için sonuna dek eğreti gelen yeni maskeler takmış olmak.
Maskelerin farkına bir kez varmış biri için artık başka bir mücadele başlar hem kendi hem de çevresi için. Kendi çıkardığı her bir maskesinin ardındaki şeffaflığı gördükçe bir insan artık tanıdığı o maskeyi gördüğü kişiye karşı tuhaf bir hal alır hem kendi eski dönemine kızgınlığı hem insanların geldiği bu savunmasız ve korkak hale olan hüznü…
Öfke ve hüzün bir arada başka bir tuhaf hal almaya başlar, tuhaf bir kabulleniş… Bir şeylere hem müdahil olmak arzusu hem de dahil olmadan öylece seyretme istenci ikisinin arasında savrulurken bir yeni duvara carpar. Belki de bu maske ve duvarlar bu yüzden gereklidir, daha kontrollü bir şekilde ilerleyebilmek, büyüme evrelerinin her birinin tadını da acısını çıkararak gidebilmek içindir.
Kim bilir belki de tüm bu şeyler sabırsızca oyunun sonunu görmeye çalışan bir çocuğa yetişkin maskesi geçirdiğimiz içindir, ne dersin?
0 Yorum