Kendinin Papağanı

Bazen konuşacak çok şeyim oluyor, binlerce sözcük içimden dökülmek için sıraya giriyor, birikiyor, birikiyor ve yığılıyor.

Bazen ise konuşacak onlarca varken hiçbir şey konuşmak geçmiyor içimden. Ne bir söz ne bir ses anlatacakları çoktan anlatmışım da daha fazla söylenebilecek bir şey kalmamış gibi, sesler çıkınca anlamını yitirip eskisi ve içeride olan kadar kıymetli olamayacakmış gibi, senin benim gibi tonlarca kalabalıktan sadece biri gibi, yanlış anlaşılmasın bizim önemsiz olduğumuzdan değil bir kelime gibi geçip gittiğimizde bahsediyorum. 

Tıpkı o kelime gibi ağızdan bir kere çıkıp bir başka kulakta anlam bulan şey; senin benim varoluşum da böyle değil mi biraz? Bir yerden gelip bir yere giderken çarptığımız şeyler ve karşılaştıklarımız ile anlam kazanan…

Bir yandan susmanın getirdiği yorgunluk, bir yandan konuşma isteğinin karşıda anlam bulamamasından edinilen kaygı…

Sen sustukça içinde büyüyen kelimeler, sen konuştukça önemini yitiren cümle öbekleri.