Hep bir korku bizi sevgiden uzaklaştıran.
Hep bir bunalım bizi bizden ayrıştıran.
Hep bir vesvese bizi umutsuz kılmaya çalışan.
Hep bir arayış bizi bize anlatan.
Hep bir sevinç ufak bir an dahi olsa yaşadığımızı hatırlatan.
Hep bir iyileşme bir şekilde yeniden başlatan.
Hep bir döngü bitti dediğin yerde uğrayan.
Hep bir nokta son ile başı bir bütünde sunan.
Hep bir boşluk hareketi sağlayan…
Tıpkı bir vazonun içindeki boşluğun işlevselliği gibi.
Tıpkı tan karanlığı artindan gelen aydınlanma gibi.
Tıpkı bir insan gibi doğumdan ölüme farklı farklı formlarda kendini varsayan.
Hepsi bir, hepsi aynı şeyi bize anlatan..
Sahi dostum, neyin aynısı olmaktan korktuğumuz için kaçıyoruz kabulden? Gece kadar derin, gündüz kadar net olamadığımız için mi? Vazo kadar cansız olmayı göze alamadığımız için mi? Yoksa insan olmanın sorumluluğundan kaçtığımız için mi?
0 Yorum