Bütün bu yolların ardına aslında ulaşılacak tek bir şey olduğunu bilmek ve bunu bilerek devam etmek. İnsan işte… Tüm yol boyu kendini arıyor. Kimi kendinde, kimi başkalarında, kimi mekanlarda, kimi zamanlarda… Hepsinin farkı var; hiçbirinin ayrımı olmadığı gibi… Aynı tezahürün farklı formları: ne biri diğerinden daha ilahi ne de diğeri ötekinden daha aşağı… Ne biri ötekinden cesur veya bilge…
Yola çıkan kalmaktan korktuğu içindi; kalmanın sorumluluklarını istemediği içindi. Belki yolda denk geldi şeyler onu ehlileştirdi, ancak temelde bir korku idi onu yola çıkaran şey ve bir arayış idi onu yolunda tutan şey. Yolcuyu yola çıkaran ve yolda tutan bu…
Don Juangillere bakalım bir de yolcu ormandan denize giderken, Don Juan sarışından esmere gitti. Yolsuzluktan korktu belki onun eylemleri için kapalı ve mahrem alan daha elzemdi ufak bir oda da olsa yeterdi kendini gizlemeye ve belli etmeye. Belki de onun güveni buydu ve her birini aynılaştırırken içten içe farkı hisseden yanıydı onu yolda tutan…
Ancak ne zaman yolcuyu yolda tutmaya yetti, ne de mekan o tenlerde aradığını bulmaya yetti… Hepimiz naçizane bir acizlikle ve o mekanlardan ve zamanlardan taşan varoluş formlarını bir şekilde var ettik, bazı şeyleri yok ederek üstelik. Hepimiz birinin önderi ve birinin yapılmaması gerekeni yapan timsali olduk. Belki Don Juanın toplumda daha görünür olmasının öngörülür yanı bir estetik özneyi kendinde somut olarak gösterebilmes ve sunabilmesi oldu. Somut olup görünür bir şey olduğunda görünmeze hissedilire göre daha çok tercih edilir nedense insan doğasında…
Bir de bir yolcu ile konuşmaya çalış ne bir kimliği kalmıştır kendini tanımlayacak ne de yoldaki deneyimlerinin hislerini aktarmaya yetecek dilsel sözcükleri vardır. Saatlerce anlatmaktansa susar, doğanın sessizliğine duyduğu hayranlığı belki de bunu yaptıran ancak dışarıdaki bir için alışılmadık durum yalnız o anlık içine çekecektir. Yola düşen evsizliği göze alandır belki tek ve en büyük fark bu. Somut bir evsizlik hali… Tek somut olan şeyi belki de.
Don Juanlarda ise bir süre sonra kalıplaşan yargılar vardır. Aynı kelimeler, cümleler çünkü kendi deneyimini geliştirecek pek bir alanı yoktur: alkol, uyuşturucu ve kadınlar harici… Hazları aramaya olan merakı ancak seçtiği yolun hayalgücünü köreltmesi ile suskunlaşır üç cümle sonra; somut eylemlerin gidişatı bellidir az çok çünkü belli bir noktadan sonra anlık hazzı elde edeceğini ya anlamıştır kendinden emin susmuştur ya da olmayacağını anlamıştır yenisine doğru gitmek için eskisi ile irtibatı kesmiştir.
Yani dostum yolun nereden geçerse geçsin; o barın ister meskenin olsun ister dinlence yerin o zamanın ister yolun olsun ister dört duvarın bir süre sonra sessizleştirecek. Bir fark daha geldi aklıma sonuncusu: yolcu, suskunlukta istekli ve tatminkar; Don Juanlar ise sessizlikte bezmiş ve bayılgan…
Sonuç olarak hikayenin neresinde olursan ol susacaksın dostum. Benimle susmaya var mısın?
[zombify_post]
0 Yorum