Sevgi Dinami(k/t)leri

Dostum bugün seninle sevgi hakkında düşünelim istiyorum. Zira bu konuyu kendim düşününce içinden çıkması epey zor oluyor. Bana yardım edebilir misin?

Yüzlerce olasılık içinden dünyaya geldin sen de milyonlarca insan gibi; farklı farklı insan deneyimleri, olasılıkları içinden de birini sevdin; daha doğrusu birkaçını sevdin. Beynindeki sevgiyi sınırladığın her bir kategorize ediş hali çoğaldıkça aynı anda o kadar fazla ve farklı kişiyi sevdin, sence dostum bunu yaptıysan biraz sevgiyi parçalamış olmadın mı? Sence de şu an biraz uzaklaşmadın mı sevgi tanımından… Ortada öylece bütün halinde duran şeyi anlamaya çalışırken kolaylaşsın diye parça pinçik edip daha da anlaşılmaz bir hale getirmedin mi? 

Dostum bunu zamanında Kant da yaptı ancak senin gibi sevgiyi bölmek yerine aklın neyi ne kadar böleceğine karar verdi. Mesela: sevgi, özgürlük, tanrı gibi kavramları aklın ötesinde aşkınlık olarak gördü ve bütün halde akılın sentezi ile değil de halihazırda var olan bilme ile kavradı. Bence bu konuda yanılmış olamaz ha ne dersin? Tanrıyı bölerek ancak antromorfik tanrılara ulaşırız dostum; zamanında yapıldı bu, sonra ne mi oldu? Önce tanrıyı tek tek insan formuna indirdiler ve tanrının da zaafı olacağını söylediler, sonra tanrıyı bütünlediler ve bu sefer o kadar uzakta ve ulaşılamaz yerde yaptılar ki tanrısallık denen şey bir ütopya halini aldı; yeryüzünde ise zaafları olan binlerce tanrı kaldı. Sence de dostum kendimizin tanrı yaratımı olmamızı kavramamız için illa kendi seviyemize mi indirmemiz lazımdı, parça parça pek çok kusur mu tezahür etmeliydik süper güçlerin yanında? Biz bütün olarak tanrıyı kavrasak her bir hali ile o zaman emeksiz bir emekle, çabasız bir çaba ile doğrudan kavrayamaz mıyız kendimizde zaten halihazırda var olan sevgiyi, tanrıyı, özgürlüğü? Denemeye değer ha dostum, ne dersin?

Şimdi de bir diğer sevgi algımız üzerine düşünelim: sence bir şeyler hep yavan kalmıyor mu ya da kasvetli… Yargı dilimizden olabilir mi? Doğada ve hayvanda yargı yok ve tüm çıplaklığı ve netliği ile orada duruyor. Dostum bu net ve çıplaklık biraz bizi hayran bırakıyor ve biraz da ürkütüyor olabilir mi? Hayran olduğun kişiye içten içe de haset duymaz mısın; zaten insan böyledir biraz çünkü belki de bu yüzden bu kadar yakıyoruz, yıkıyoruz… Onun gibi olamadığımız için onun bizim gibi tahrip olmasını istiyoruz… Zamanında tanrılara da aynısını yapmadık mı? Özgürlüğü dahi heykelleştirip sabitledik özgürlük heykeli yaptık, sonra da onun olduğu yere özgürlük ülkesi dedik… Dostum sence de kendi putlarımızın esiri değil miyiz, kendi sembolümüzün kölesi değil miyiz?

Ah dostum ah, hele bir konu daha var ki kendimizi böldüğümüz gerçekten gülesim geliyor ağlanacak halimize… Çocukları düşünelim ne güzel taklitçiler ve ne de meraklılar değil mi? Biz de sürekli bir şey bekliyoruz onlardan kendi içimizde ukde kalanlardan tut da komşu çocuk ve el âlemlere kadar hep birileri ile yarıştırıp bir yerlere yetiştiriyoruz; çocuğu sanki bizim devam projemiz yapıyoruz: bilinçli veya bilinçsiz… Çocuk da bu kadar bize dönüşmüşken haliyle bizde gördüğü kusurları kendi hayatında tamamlamaya çalışıyor, o yüzden bu sevmediğimiz veya anlamlandırmakta zorlandığımız ebeveynlere benzer tipler bulmamız, o yüzden kendimiz de en olmam dediğimiz kişiye dönüşmemiz. 

Onun rollerini tamamlama, öyle olamadım, onların kariyer projesi olamadım en azından ilişki projesi olayım diyoruz içten içe ha ne dersin dostum? Bunu fark ettiğinde seçimin sana kalmış oluyor dostum kendini tanımayı ve inşa etmeyi mi seçeceksin yoksa alışılmış ve sana ait olmadığını bile bile devam ettiğin o ilişik halde mi kalacaksın? Konforsuz konfor alanında mı kalacaksın, yoksa kendi arafından geçerek kendine mi ulaşacaksın?

Dostum affet sevgi hakkında düşünelim istedim ancak sevgiyi kavramaya giderken olan tüm yolları, tüm sevgi dinamiklerini o kadar dinamitleştirmişiz ki içinden sağ çıkıp da sevgi dinamiklerine ulaşırsak devamı hakkında düşünürüz belki dostum, ne dersin?