Sandığım kadar

Aslında hepsi ama hepsi sandığım kadar uzak olmayan bir geçmişte ve sanacağım kadar yakın olmayan bir uzaklıkta olmuşu. Ah yıllar nasıl bir geçişin, nasıl bir geçemeyişiniz var… Kendimi onun resimlerinde görürken, birlikte dinlediğimiz şarkıları eskilere sığdırırken aslında hepsi ne kadar eskimeyen bir eskideymiş… Zamanın mı oyunu bu? Zihnimin bir yanılsaması mı? Hepsi ama hepsi nasıl da son beş yıllık geçmişte olabildi… Bu kadar yoğunluk sanki bir paket halinde konsantre geldi de şimdi şimdi sindirerek ve seyrelterek yaşıyormuşum, nasıl da üzülmemek için üzüldüğüm her bir çaresizliği kendime bir form olarak benimsetmişim; tüm bunların uzantısında yaşarken ben nasıl da es geçtiğim oysa nasıl da içimde hep bir yerde yaşayanmış. 

Başka fotoğrafta gördüğü o şey beni benden iyi gördüğü o şey, ah insan kendine nasıl bu kadar uzak zaman nasıl bu kadar içkin ve kendine nasıl bu kadar hariç olabildin? Her bir oluru nasıl da olmaz yapmak hedefinde; bu kadar değersizliğe değdi mi peki? Sadece onu soruyorum… 

Bunca süredir çabalayıp görmek istediğin neydi, onca çağrı netken sen nasıl da belirsizmiş illüzyonuna hapsettin kendini… Sanki belli değilmiş gibi. Söylenenlerin izini bırakıp birkaç bilinçsiz formun peşine takıldın… Onca an ve zaman o kadar zamandır seni bekliyor ki… Korkma bu o kadar zamandan da bak nasıl da çok uzak olmayan geçmişlermiş onlar onların biraz ilerisi ve biraz erişi yalnızca yaşa ve gör ve artık görmen gerekeni gör… Kişilerin içini değil kişilerin haricinin de değil her şeyi bütün olmaklık halinde gör. 

Seni, beni, karşındakini, yaşantısını, yaşantısını gör; gör ve bak sonra tekrar gel konuşalım. 

Ne zaman istersen buradayım ve hangi zamanda istersen biliyorsun ki; artık net bir yanılsamada biliyorsun ki zaman hep olduğu anda sen ise hep sandığın zanlardasın.

Gel zamanında gel ve zamanına gel. İkirciklerinle değil olmaklığın ile tam şu zamanda şu anında bekliyorum seni.