HİS YIĞINI

Bir özlemdi seni yola çıkaran ve bir durgunluktu seni o yolda tutan; her yerde gelen o his birikiminin bir tezahürü gibi adeta… Bir his belirdi karanlıktaki bir yıldızda ve bir deneyim parladı o ışıltıda.

Deneyimlerin peki hep aynı his yığınından çıkıyorsa henüz iplikle oyununu bitiremeyen bir kediden ne farkı var sahi bu halin? Hatta kedinin oradaki amacı sadece bir oyun iken belki de senin o yumaktaki çözme amacın nedir? Hala ısrarla aynı oyun deneyiminde kalmanı sağlayan dinamik nedir?

Sahi küçükken en çok oynamayı sevdiğin oyun neydi? Hala aynı oyunu seviyor musun? O çocuk ilgin nereye gitti? Çocukluğa duyduğun özlem o merak ve enerjiye mi yoksa o oyuna mı kanalize olmuş durumda peki?

Ne çok soru var değil mi? Üstelik bir soruyu daha çözmeden nasıl da diğer soruya geçiyoruz. Yarım yamalak bir cevabın nedeni sence doğru soruyu henüz soramamış olmakta mı? Peki ya doğru soru nasıl bulunabilir? Cevabı bildiğin bir soru mu yoksa çalışmadığın yerden geldiğini hissettiğin o konu mu? Sürekli bir sınava tabii tutan üstelik de notu kıt olan bir hocaya dönüştüğünün farkında mısın?

Sorulardan sıyrıldığında nasıl bir durum olurdu sence? Hepimiz cahil birer hoca değil miyiz sence de bir noktada? Cahil kurnazlığı ile yapamadığımız soruları sorup başkasının çözmesini bekleyen üstelik…

Senin sorunu başkası cevaplayabilir mi veya senin oyun kurallarını başkası tam olarak içselleştirip de oynayabilir mi? Formülü var mıydı üstünde durduğun konuların belki de bu yüzden yaşam deneyimlerini tek bir alana yığar hale geldin kim bilir? Siyaset? Bilim? İlişkiler? Yoga? Alkol? Sahi en çok neye yöneldi çıkmaza girip düştüğünde sığındığın ve sana iyi geldiğini fark ettiğinde bağımlılığa dönüştürdüğün ve üstelik buna artık bir noktada körleştiğin o yön neresi? Peki o yön hangi yola çıkıyor? Sence de her yolun dinamiği bir noktada aynı his yığınına dayanmıyor mu?

Bu his yığınları sence neye olan özlemin bir parçası ve neyde aranan sevginin bir hali? 

Sevgiden hiç bahsetmemiştik nereden çıktı diyebilirsin? Oysa sevmeyi bilsen kendini gerçekten bu kadar çıkmazlara, bu bitimsiz döngülere, bu alabora oluşlara fütursuzca sokar mıydın? Bu bir fevrilikten ziyade cahil cesareti gibi değil mi dostum sence de?

Öyleyse bu his yığınları belki de başta kendimizle sonra da dünya ile kurduğumuz bağın henüz sevgi kavramı ile tam bir temas edememiş hali olabilir mi?