“Aşk”ın iki yüzü

Yaşama başladığımız andan itibaren sürekli bir öğrenme halindeyizdir. Çevremizde gördüklerimizden yola çıkarak, dünyayı tanımaya, kendi dünyamızda dönen şeyleri ise anlamlandırmaya çalışırız. Bunu yapmamızın sebebi ise kimsenin yadsıyamayacağı bir gerçek olan: MERAK. Peki merak duygusunu bu kadar güçlü kılan şey nedir? Bir şeyleri yapmaya, tanımaya, anlamaya iten şey nedir? 

Bunun tanımını AŞK üzerinden yapmak daha anlaşılır hale getirecektir: Aşk, Arapça kökenli bir kelime olarak: "Bir varlığa duyulan sonsuz bir merak duygusu." anlamına gelmektedir. Öyleyse bir şeyi tanımak için merak duygusu yeterken, tam olarak anlamak için sonsuz bir merak gerekmektedir. Anladığımızı düşündüğümüz varlık aslında sadece görünen (daha doğrusu bizim gördüğümüz) kadar mıdır, yoksa kendi varlık koşulları ve dünyada oluşu ile birlikte daha kapsamlı bir yapıda mıdır? Aşkın tanımında yer alan sonsuz kısmını kavramak bize gerçekten aşkı anlayıp anlamadığımızı gösterebilecek konumdadır. 

Biz belli bir tanıma ihtiyacı olarak merak duyup, belli kalıplarla belli şeyleri kavrarken, karşımızdaki de aynı şekilde kendi yaşamının içinde bunu yapmıştır. İki farklı anlam dünyası birbirini tanıdığını düşünürken, ulaştıkları tanıma anında hapsolup kalmış ve merak duygularını yitirmişlerdir. Tanıdıklarını düşündükleri andan itibaren artık bir son anda olduklarından sonsuz merak anından uzaklaşmışlardır. Akıp giden bir nehirde yüzmek yerine bir dala tutunup sabit kalmaya zorladıkları hayatlarında belki gerçek aşkı bulmuşlardır, belki de bir illüzyonun ortasında kendilerini kandırmakla yetinmişlerdir. 

Aşkın bir yüzü bu iken; diğer yüzüne değinecek olursak şairinden, ressamına, filozofuna, dervişine veya aşık geleneğine dek hep bir aşk öz konusudur. Sanırım evrende inanılan her ne olursa olsun aranan şey aşkın farklı görünümleri olmuştur. Aşk az önceki örnektekiler için bir sabitlik anında belli bir noktada iken; bir filozof için arayışta gizlidir, belki de aramanın kendidir; bir aşık için doğadaki yansımalardan tek bir kişiye dek her uğrak noktasındadır; ressam için gördüklerinin dışavurumundadır; şair için yazmaktadır (aşkından gitse de kalsa da hep yazdığı o varlıktadır); derviş için yolculukta; Zen için mutlak sessizlikteki o uğraktadır. 

Buradaki sonsuzluk tezahürleri; aşkı arayan, bulan veya sunan kişiden ziyade bir eylemde gizlidir. Aşık gitse de dizeleri kalır; Zen gitse de mutlak sessizlik hep bir yerde veya her yerde vardır; ancak baştaki örnekte aşk sadece bir noktada ve bir hayat formunda sınırlıdır. Öyleyse aşk, aşık eden mi aşktan eden mi; yola çıkılanda mı, yoksa yolda bulunanlarda mı gizlidir? Yoksa hepsinin ötesinde sonsuzluktan ibaret olan mıdır?