İnsan ne ile oynar?

+ Sahiden oyun oynamayı ne zaman bıraktım?

– Oyun oynamadığını mı düşünüyorsun?

+ Bırakmadıysam oyuncaklarım nerede?

– Her oyununu oyuncaklarla mı oynadın?

+ Oyun arkadaşlarım peki, onlar için ne diyorsun?

– En sevdiğin, kaybetmemek, kırmamak için uğraşıp durduğun o oyuncağın senden bir şekilde alındıktan sonra her şey senin oyuncağın oldu, farkında değil misin?

+ Oyuncağım olduğunu mu söylüyorsun her şeyin?

– Hayır, senin oyunu çok sahiplendiğini söylüyorum.

+ Şu an benle oyun mu oynuyorsun, şaka mı yapıyorsun?

– Oyuncağı elinden alınan bir çocuk gibi hemen nasıl da saldırganlaştın. İnsan sadece bir tehlikede hissedince savunma ve saldırma eğiliminde olur biliyorsun ki sen de.

+ Neyi savunuyorum ki, bana hayatımın oyun, herkesin de oyuncağım olduğu yaftasını yapan sensin…

– Hayatında bir şeyler yolunda gitmeyince hemen sinirlenmen, beklediğin şeyi sana sunmayan insanlara hemen öfkelenmen, sadece başkası ile paylaşmak istediğin şeyi ortaya çıkarman, gerisini saklaman… Sana da bir oyunun kurallarını hatırlatmıyor mu?

+ Ben kendime bile fark ettirmeden senelerdir, bir oyundaymışım meğer… Peki bu oyunu gerçek hale getirmem mümkün mü?

– Kendini de kendinin oyuncağı yapmadığın sürece, sadece oyunda olduğunu bilip de oyunun keyfini sürmeye başladıkça ne oyun, ne gerçek bilemem ancak bir -gerçek-leşme olacağını bilirim.

+ Biraz daha açıklar mısın, daha somut olacak şekilde?

– Çocukları düşün, bir zamanlar hepimizin deneyimlediği ama çoğumuzun bu detayı unuttuğu o yüce deneyimi. Çocuklar oynar: yemek yerken, bir şeyler öğrenirken, ağladıklarında susmak için oyun isterler. Aslında oyun bir temel ihtiyaç, burada herhangi bir yanlış göremiyorum ben; ne zaman ki bir şeyleri tanımayı ve sahiplenmeyi öğrendikleri çağa geliyorlar, işte o zaman hayatlarında “en”ler olmaya başlıyor: “En sevdiği arkadaşı”, “en sevdiği oyuncağı”, “en sevmediği yemek” gibi… İşte o zaman başlıyor bırakamamak hali, en sevdiği oyuncağı sakınma, koruma, gizleme veya tam tersi herkese gösterip hava atma, gösteriye çevirme gibi. Senin de pek çoğumuzun yaptığı gibi ve az evvel de bahsettiğimiz şey de bu temel olarak. Sen o oyuncağı bir şekilde bırakmak zorunda kalınca, diğer oyuncakların önemsizleşti ve yerine ona bir açıdan benzeyen şeyleri koymaya çalıştın; ama hiçbiri seni ona götürmeye yetmedi, sen de aradığın şeyin o oyuncak olduğunu unuttun ve kendini bir döngüye kilitledin, olan hep buydu. Artık gerçek oyununu biliyorsun hayatın.

+ Yani diyorsun ki o kaybettiğin oyuncağın ne olduğunu hatırla…

– Ya da aramayı bırakıp oyunu izleyip keyif almaya bak…