Acının tezahürü

Son zamanlarda okuduğumuz kitaplar, yazılar, maruz kaldığımız televizyon yayınları ve popüler şarkılarda geçen “acı”dan bahsetmeyeceğiz. O acıya dair herkesin bir fikri var; ne konuda veya neye ne kadar hizmet eder; orası başka bir konu. Biz bu yazıda ikili ilişkiler sonucunda çıkan, yaşanan olaylara dair oluşan hazmedememek, elde edememek veya ayrılık gibi içerikler barındıran; bizi, bize sunan ve bizi, bizde tutsak eden bir acıdan bahsedeceğiz.

Öncelikli olarak: acının, tutsak etme ve gerçekleşme taraflarından bahsedeceğiz. Temel kavramlarımızdan biri affetmek; biri de arınmak olacak. Yüzeysel bir açıdan bakınca alakasız iki nokta gibi olan –affetme- ve –arınma- aslında tam da acının varlığını görmek ve onu yadsımamak ile alakalı. 

Acı, gizli sevincin dahi -acı yoksunluğu- olduğunu düşünürsek her tür eylem alanımızda hep bizimle var. Bunu kabul etmek, yüzeysel acılar -artık- daha derinlerdeki acılarla; öncelikli olarak anıların oluşturduğu deneyim alanında anımsanan acılarla sudûr ederken; bizde var olan acıların bir ortalaması ile oluşan acıları görmemiz için bir imkân sunar. Buraya dek hep bir görme eylemi söz konusu; anılara bakmak değil, anılarda gizlenen acıları ve şu andaki eylemlerde gizlenen anıları referans alarak sunduğumuz acıları görmek gibi…

Artık anılara kadar geldik, yüzeyde de olsak, biraz daha içeride olan bir yüzeydeyiz. Sırada daha derinlere gitmek var. Anıların içinde bulunan acının daha da temeline inmek için anılardan özgürleşme gerekliliğinden bahsedelim. Referans noktanızı yönlendirdiğiniz ve kendinizi sadece kendi deneyimlerinizde hapsederek oluşturduğunuz kavramların -aslında- sizi ne kadar yüzeyde bıraktığı ortadayken, yüzeydeki acılar ve yüzeyin yoksunluğu ile oluşan mutlulukların ne kadar kalıcı olabileceğini bir düşünelim. Bu noktada kendi anılarımızın -bile- bir noktada artık bize çok da hizmet etmediğini fark edip onları bir kenarda bırakmak belki de en iyi seçenek olacaktır. Tabii, o kadar şeyi boşuna mı yaşadım, diye düşünmekte haklısın ama şunu unutmamalısın ki: sen -senden ibaret- değilsin. Başkasına ait olamayacak, yine eskisi gibi, sadece sana ait olacak; duygu ve olayların, daha derin ve özel olmasını sağlayacaksın. Sadece anılarından özgürleşeceksin. Bir nevi arınma gibi…

Son olarak, arındırdığın anıların, sana hizmet etmiş ve etmeye devam eden noktalarını görebilmek için; yüzeysel anılardan en verimli dersi almamız lazım. Bilirsin ki; bir kazı alanında, bir eseri çıkarmak için tek tek fırça darbesi ile adım adım, ilmik ilmik hareket eden bir kazma işi gereklidir ki tüm alan bütünlük halinde ve olduğu gibi kalsın… Tarih var olmuştur ve her bir noktasında yaşanan da orada vardır. Daha derindeki sana giden bu kazma işinde, senin fırçanı eline alıp yapman gerekense anılardaki mekânlara tek tek gidip orayı temizlemek; yani affetmek… İnsanın tuvalinde olan, istenmeyen bir çizgiden kurtulmasının tek yolu: affetmesidir. Sanatçının eserinin insan dünyasındaki kusurları arındırabilecek bir yapıda olduğunu görüp yine de üretmeye devam ettiği o an gibi kendini affetmen ve o alanlardan özgürleşip devam etmen gerek…

Acıyı görüp de anılarından arınınca; affedebilirsin ve gerçek anlamda devam edebilirsin.