Vasatı üst kalite fiyatına pazarlama sanatı

Bu aralar özellikle pastane/cafe dünyasında bir moda etrafı kasıp kavuruyor. Tabaklara çikolata, karamel, pudra şekeri vs ile afilli şekiller çizmek. İnternette bu konuda yüzlerce video dolaşıyor. Hani desem makyaj videolarını geçti bunların sayısı, yalan olmaz. Yok şunu kullan, yok bunu kullan, böyle çiçek çizebilirsin, böyle bilmem ne çizebilirsin. Gidiyorsun kafeye, havalı tabakta ortada bir yerlerde bir lokma ama etrafı bir bağırıyor, çağırıyor sorma. Yanındaki kahve de aynı şekilde Rembrandt’ın fırçasından çıkmış, yemelere/içmelere kıyamazsın. Sonra aklına geliyor, buraya yemek için geldin çünkü karnın kazınıyor, yiyeceksin çünkü tat arzun seni mutlu edecek bir lezzet arıyor. O pastacığın üzerindeki çileğin, içindeki çikolatanın duyacağın kokusunun, ısırdığında, dişlerinin arasından akarken lezzet hissini katlayacak o kremanın hayalini kuruyorsun. Üzerine o muhteşem kokulu kahveden alacağın bir yudum keyfini tamamlayacak ve sen, bu hazzın verdiği itkiyle yeniden, biraz kafa dağıtmak için yarım bırakıp çıktığın o berbat işin başına oturacaksın.

Daha ağzına yaklaştırırken o pastacığın üzerine sinmiş olan buzdolabının kokusunu duyuyorsun. Hiçbir şeye benzemeyen ama 6 ay önceki bir şeylerin bile tınsını taşıyan o kokuyu. “Küfretmemeliyim” diye geçiriyorsun içinden. O kokuyu yok saymaya çalışıp tartın/pastanın yarısı büyüklüğünde (zaten aslında tam bir lokmalık bir şey) bir ısırık almaya çalışıyorsun. 

“Ya olmaz bu, bu kadarı da olmaz” diye geçiriyorsun içinden, çünkü o pasta/tart ya bayat ya da tatsız. Yok yok, pastayı tabağında gördüğün, yanındaki masada oturan, ısmarladığı halde bir ısırık alıp bırakan kıza “salak” demen sonucu karmanın sana bir cezası falan değil bu. O da aynı tufaya düştü. “Hay Allah belanızı versin” deyip, kahveden iri bir yudum alıyorsun ve seni reklam filmlerindeki gibi kahve tarlalarına götürmesi gereken kahve, çamurdan hallice.

Kenardaki parlak metalik bantlı peçetelikten bir peçete çekip ağzını siliyorsun, garson hiç senin tarafa bakmıyor çünkü neler döndüğünü biliyor. Kasaya gidip ya ağzına geleni söylüyorsun ya da hiç konuşmadan parayı atıyorsun. Çıkıp, bozulan sinirini neyin düzeltebileceği konusuna kafa yormaya başlıyorsun.

Bu mizanseni yaşamayan varsa elini sıkmak isterim. Her ne kadar görünüşün yemekte önemi varsa da bu en sondadır. Ya da iyi bir “yemek” söz konusu ise öyle olmalıdır. Eğer bir tabak “afilli” geliyorsa, kesinlikle yemek açısından hak etmediği bir yeri almak için uğraşıyordur. Hem kalitenin hakkını veren hem de estetik olarak mükemmel bir tabak olamaz mı? Tabii ki olur; ama hem lezzetli hem afilli ise, onu yerken de cepte bir yanma hissi duyulur.

www.kuzubudu.com
Twitter: @kuzubudu