Bizim olmayan “Bizim yemeklerimiz”

Sık sık yemek konusunda atışmalar yaşanır. “O bizim yemeğimiz!” “Hayır, bizim!” “Hiç sizin olmadı, bizden çaldınız” “Asıl hırsız sizsiniz!” Uzar gider tartışma. Önemli olan aslı inkar etmeden yemeğe eklenen, onu mükemmelleştiren üzerine konuşmaktır. Çünkü bir yemeğin oturması, nihai lezzeti bulması bazen yüzyıllarca sürebilmekte, bir yemekten farklı 3-4 yemek çıkıp hepsi ayrı kollardan gelişmeye devam edebilmektedir. Gerçi bulması da geliştirmesi de Türk kaynaklıdır ama aynı kökten çıkıp ayrı kollardan gelişme üzerine verebileceğimiz örneklerin en iyilerinden biri de baklavadır.

Mutfakları mutfak yapan onların buluş, teknik ve malzeme kullanımları olduğu kadar yemekleri içselleştirip kendi mutfağında yoğurmaları, geliştirmeleri, farklı şekillere sokmalarıdır.

Türk mutfağı bu bakımdan da oldukça etkili bir mutfaktır. Onun alıp geliştirdiği malzemelerin en önemlilerinden biri de kahvedir. Kendi topraklarında yetişmeyen bir maddeyi bile alıp mutfağıyla birleştirme başarısına gösterilebilecek güzel örneklerden biridir.

Bu konudaki bir başka örnek ise tarhanadır. Bugün bizde hemen hemen her ilin ayrı tarhanası ve bunların içinde ayrı malzemeler vardır. Bununla birlikte tarhana bize İran’dan gelmiştir.

Tabi bunun tam tersi de oluyor. Bugün makarna dendiğinde akla gelen tek yer İtalya olmakla birlikte İtalya Marco Polo sayesinde erişte ile tanışmasaydı böyle bir gelişim yaşanabilir miydi, o da bir başka tartışma konusu.

İran’dan gelen ve çeşitliliğin yaratılıp bütün dünyaya tanıtıldığı bir başka yiyecek ise reçeldir. Ta İsveç köftesinin içine giren reçelin dünyaya yayılımı ve bunca çeşitlenmesi bizim mutfağımız sayesinde olmuştur. İran’dan Osmanlı’ya geçen reçel çok sevilmiş, imparatorlukta yetişen hemen her şeyin reçeli yapılmaya başlanmıştı (çam kozalağı ve ceviz dahil). Osmanlı’dan dünyaya yayılan reçeli Fransa’ya tanıtan kişi ise eczacı Mechel de Nostredame ya da herkesçe bilinen adıyla ünlü kahin Nostradamus idi.

Twitter; @kuzubudu
www.kuzubudu.com