Her fotoğraf an demektir. O anı belgelerken arkasında kendi hikâyesini saklar. Bazen fotoğrafların yüzünü kazıyınca gerilere gider, iç okumalara dalarız.
İşyerine yürüme gitmeyi severdim. Güzel bir bahar sabahı, okul yolundaki çocukların elinde büyükçe bir kuş görüp yanlarına yaklaştım. Çocukların elinde yaralı bir baykuş vardı ve onların acımasızlığı karşısında çaresizce gagasını açıp kapıyordu; ölmek üzereydi.
Eğitilmedikçe çocuklar çok acımasız olur derler ya, doğrudur. Hayvanın kanadında saçma izleri vardı. Bütün çocuklar elbirliği etmişçesine baykuşun kendilerine uğursuzluk getireceğini söylüyorlardı. Büyüklerinden duymuş olmalılardı; evde annem bile baykuşun uğursuzluk getireceğine inanırdı. Hiçbir hayvanın insanlara uğursuzluk getirmediğini dilim döndüğünce çocuklara anlatmaya çalıştım. Uğursuz bir kişi varsa o da karnını doyurmaktan başka amacı olmayan bu canlıyı vuran insandır, diyerek yaralı baykuşu ellerinden aldım.
O tarihte şimdiki gibi belediyenin Hayvan Bakım Merkezi yoktu. Baykuşu işyerindeki odama götürüp yaralarını temizledim. Yanına kıyma, solucan türü yiyebileceği şeyler bıraktım. Odanın bir köşesinde ocaktan çıkardığım fosiller ve ocak sularının tortularından oluşmuş çeşitli şekildeki taşlaşmış kalsiyum karbonat çökeltileri vardı. Bunlardan bir tanesi gözleri, gagası ve kulakları ile birlikte aynı bir baykuş yavrusunu andırıyordu. Bir arkadaşım canlı baykuşu andıran çökeltiyi incelerken gagasını kırmıştı.
Ama yine de baykuşun ta kendisiydi. Doğanın şekillendirdiği baykuş heykeline Cabbar adını vermiştim. Şimdi odamda biri canlı olmak üzere iki Cabbar vardı. İki Cabbar’ı yan yana getirerek fotoğrafını çektim.
Baykuş yavrusunu bir haftayı aşkın odamda misafir ettik. Diğer arkadaşlarım da Cabbar’ın sağlığı ile benim kadar ilgiliydiler. Hayvan odanın içinde gezinmeye başlayınca onu doğal ortamına bırakmaya karar verdik.
Dedik ya, fotoğraf andır diye… İşte size bir an öyküsü.
Sevgiyle kalın…
0 Yorum