Müsilaj

“Arayan kimdi Mahmut?”
“Hiç kimse…”
“Nasıl hiç kimse?”
“Bankadan arıyorlar Fazilet.”
“Eeee ne diyorlar?”
“Boş ver sen takma kafayı.”
“Bak sonra bir arıza çıkmasın yine?”
“Merak etme seeen….” 

Fazilet’in anksiyeteli bakışlarını sırtında hissederek kapının önünde ayakkabılarını giymeye koyuldu. Aldı keratayı eline, yüzünü kapıya döndü ki, gözler karşılaşmasın, birbirine soru sormasın. Muhtemelen Fazilet, iki eli belinde, kafasının üstünde soru işaretiyle öylece duruyordu girişte. Hiç arkasına bakmadan, keratayı portmantoya astı, fırladı.

“Mahmut abi naaptın kredi işini?”
“Sus sus Burak. Bulamadım daha ödeyecek miktarı. Yengen duymasın sakın.”
“Yok abi, benden çıkmaz. Ama napacaksın, bu son radde demiştin, eve icra falan gelmesin.”
“Ağzından yel alsın be çocuk. Bakalım, Allah büyük.”

Çayını karıştırırken düşünüyordu. Banka mı, banka olsa keşke. Şeker ezildi, dağıldı, tavşan kanının içine yayıldı. Bir gram bile kalmasa da, karıştırmaya devam etti hırsla Mahmut. Burak’a bile yalan söyler miydi insan. Hay böyle talihin ta içine. 

“Nevzat Bey, çok rica ediyorum. Biraz daha müddet verin. Eşim, çocuklar… Perişan oluruz. Bulacağım. Borcum borç.”
“Mahmut, Mahmuuut. Ben Hilali Ahmer Cemiyeti miyim? Neyim ben ha? Ermiş miyim, derviş miyim. Sana demiştim, bizde bu işlerin şakası yok, git bankadan al demiştim sana.”
“Alamadım Nevzat Bey, biliyorsun alamadım. Vermediler deyyuslar.”
“Onlar vermedi, ben verdim işte. Eee benim de çoluğum çocuğum var Mahmut. Benim de param kıymetli Mahmut.”
“Pazartesiye bulacağım. Bi akraba var, kodaman. Hali vakti yerinde. Ona gideceğim son çare. O verir.”
“Eeyy Mahmut Kardeş, valla verdi verdi, çok hayırlı olur. Yoksa çat, kırarız kalemi, yazık olur.”

Arka arka çıkmaya çalıştı odadan Mahmut. Siyahtı oda. Nesi siyahtı çok aklında kalmadı. Aklında bi siyahlık. Bi de Nevzat hergelesinin dişindeki seramik beyazlık.

Denizin kıyısında, müsilajın boğduğu lağım rengine baktı. 

Lan Mahmut, yine sıçtın her şeyin içine. Temizle temizleyebilirsen. O öküze gidip para istemek mi, yoksa Nevzat’a teslim olmak mı. İki ucu boklu değnek. Bi boka yaramadın şu hayatta. Bi dükkanı çeviremedin. Tüüüü sana! At şurdan kendini aşağı deseler, onu bile yapamazsın.

Yavru kaniş koşa koşa gelip paçasına yapıştı. Sahibi, tasmayı çekti. “Fifi gel kızım…”

Lanet küçük it! O bile benim paçama yapıştı.

Uykusuz bir geceye daha doğru düşük omuzlarıyla yollandı.

İllüstrasyon: Beste Köker