1. Küpe
Covid salgınından hemen önce eşim, kızım ve ben Mardin, Diyarbakır, Urfa, Antep illerini kapsayan 8 günlük Güneydoğu turuna çıktık. Mardin harikaydı, Urfa'da sıra gecesi, kebaplar müthişti. Alışveriş yaparken eşim kuyumcuda küpe beğendi, ben de yakıştığını göstermek için fotoğrafını çektim. "Antep'te daha güzellerini bulurum" düşüncesiyle almaktan vazgeçti.
Ertesi günü kiraladığımız araçla Antep'e yola çıktık. İlk gün yeme içme, tarihi yerleri gezme faslından sonra gece otele döndük, üçümüz de midelerimizi bozmuştuk. Antep'te gece acile gittik. İğne, serum filan pazar gününü iki büklüm geçirdik. Zaten kuyumcuların çoğu da kapalıydı. Müze, kale yöresel yiyecekler satın aldık.
Son gün, pazartesi uçağımız kalktı. Arabayı havaalanında teslim edip İstanbula döndük. Eşim "Keşke o küpeleri alsaydım" pişmanlığını yaşıyordu. İki gün sonra sabah saat altıda uyandırıp otobandaki Kurtköy Opet benzin istasyonuna “Ardahan'dan akrabamız gelmiş, hadi gidip karşılayalım” bahanesiyle götürüp, internetten telefon numarasını bulduğum, fotoğrafını telefondan attığım kuyumcu, küpeleri İstanbul’a gelen arkadaşıyla göndermişti. Oracıkta teslim aldık.
Mutlu ederek de mutlu olunuyormuş. Bilmiyordum.
2. Küpe
2 yıl önce Antalya'ya geldiğimizde eşimin çok istediği kırmızı taşlı küpeleri doğum günü hediyesi olarak aldım. İki hafta sonra kızımın vize işlemleri için İstanbul'a döndük, bir haftalık koşuşturmadan sonra eşim yemek yapmakla uğraşırken ben de evi süpürüyordum. Eşim "Çarşafları da silkeler misin?" dedi "Baş üstüne" dedim. Terastan rüzgara rağmen çarşafı çırptım. Akşam dışarı çıktık, dönüşte yağmura yakalandık. Tam arabadan inerken eşim küpesinin tekinin olmadığını farketti. Arabanın her tarafına baktık bulamadık, bu gibi durumlarda "haram katmadım, çıkar bir yerlerden" espirisini yaptım filan.
Sabah kahvaltıda eşim ablasıyla konuşurken bir taraftan da evin içinde yürüyordu. Koridorun ışığını yaktı, birkaç tur attı, söndürdüm. Yine yaktı, bir kez daha söndürdüm. Tekrar, yine söndürdüm. İçinden "Amaan deliyle mi uğraşacağım?" dediğini duyar gibi oldum 🙂
Pes edip pencereden bakarak telefonla konuşurken, çığlık attı. Koştuk, pencere önündeki çıkıntıda küpeyi gösterdi. Üst kattan çarşafı silkelerken, rüzgara, gece boyunca yağan yağmura rağmen alt kattaki salonun pencerenin önüne düşüyor,öylece duruyordu.
Kızımın "babacığım haram katmaman neyse de, ışıkları söndürme cimriliği yapmasaydın annem asla küpeyi göremezdi" demesini tatlı bir anı olarak kaydettim.
0 Yorum