Sen misin evlenen!

1995 İstanbul… Evlenmeye karar vermişiz. Dragos’da Adalar manzarası karşısında evlilik teklifi etmişim. Kız isteme faslını geçmiş, istihkakım olan tuzlu kahveyi içmişim, nişanlanmışız. 

Birkaç ay sonra evlilik hazırlıkları başladı. Altın, kolye, bilezik vs alımı için ertesi gün erkenden Kapalıçarşı‘ya gidilecek. Gece arabam arıza yaptı. Kurtköy’ün ilk oto galerisi olan çocukluk arkadaşım Kıvırcık Memet‘i arayıp durumu anlattım, yarına araba lazım dedim. “Levo üç araba var, ikisini almaya gelecekler ama adamın biri Sultanbeyli‘de imamım deyip çalıntı arabayı bize kitledi. 3 aydır getir götür için kullanıyoruz, o var” dedi. “Olur sıkıntı yok. Polis kontrollerinde askeri kimliği gösterince bakmıyorlar nasıl olsa” diyerek sabah arabayı aldım. Benim arabanın anahtarını da baktırmaları için galeriye bıraktım.

Nişanlımı, ablalarını kız kardeşimi alıp karşıya geçtik, küçük kız kardeşimi de Beyazıt‘ta kaldığı yurttan aldık. Arabayı katlı otoparka bıraktım. Alışveriş saatlerce sürdü, öğlen yemeği, kahve molası filan akşam oldu, hava karardı, işimiz anca bitti. 

Otoparktan çıktık, Galata köprüsüne doğru giderken bizi sollayan arabalar korna çalıp işaretle bir şeyler anlatmaya çalışınca sağa çektim. Arabanın her yanından buharlar, dumanlar çıkıyordu. Sarayburnu‘ndan U dönüşü yapıp feribotla Harem’e gitmeyi planladım. Feribot beklerken, önümüzde kaynamış mısır satan adama radyatöre su koymak için su nerden bulabilirim dedim. Denizi gösterdi, “sudan bol ne var” diyerek sarı plastik kovasını verdi. Akıllıca…

Eğilip kovayı kenardan denize daldırdığım an yosunlar sebebiyle kayganlaşan zeminde, kundura olan ayakkabılarımın ikisi birden kaydı, denize düştüm. Cebimde paralar, databank… Kolumu kaldırınca rıhtımın zeminine yetişemiyordum, seslenince sesimi duyan sağa sola bakıp kimseyi göremeyince yoluna devam ediyordu. İleriden rıhtıma yanaşacak gemi geliyordu. Bana bir saat gelen beş dakikadan sonra “Aşağı bak” diye seslendiğim biri yukarı çekti.

Kovayı alıp radyatöre su koydum, birkaç kez de motora azar azar su döküp soğuttum. Arabanın arkasında  elbiselerimi çıkarıp yeni alınan eşofmanları giydim. Haremden Kıvırcık Memet‘i aradım, Galerideymiş, usta alıp geldi. Radyatör hortumu patlamış, onardılar.

…

Düğünden önce çeyiz serilecekmiş. Babama “Görevdeyim, öğleden sonra izin alır gelirim” dedim, Babam mahalleden bir minibüs ayarlamış, kadınları alıp Ataköy lojmanlarına sabahtan getirmiş, işe başlamışlar. Öğleden sonra ben de katıldım, tamir işlerini yaptım, yemek almaya gittim filan. Saat 17 gibi minibüsün şoförü babama “Belediyede çalışıyorum altıda görevde olmam lazım“ demiş, Babam da “İş bitmedi, anahtarı bırak Levent getirir” demiş. Bana da “Minibüsü sen sürebilirsin değil mi?” diye sordu, “Sürerim“ dedim. Şoför anahtarı bırakıp gitti. Saat 19 gibi iş bitti, herkes arabaya indi, en son ben dairenin kapısını kilitleyip indim. Park yerinde minibüs arıyorum yok. Seslendiler, baktım 36 kişilik otobüse doluşmuşlar.

“Ben bunu süremem, ehliyetim B sınıfı“ dediysem de babamın ısrarı sonucu “Sahil yolundan yavaş yavaş sür, bişe olmaz” sözüne istinaden direksiyona geçtim. Kumkapı’ya geldiğimizde bize yeşil yandığı halde, kavşakta polis olduğu halde, U dönüşü yapılmaz trafik işaretine rağmen bir minübüs şak diye dönüverdi. Minibüse çarpmamak için direksiyonu sağa kırdım. Fren, korna, kaldırıma çıkıp trafik ışığı direğini altıma aldım.

Polis telsizle durumu bildirdi, bir sonraki ışıklarda minibüsü durdurmuşlar, Babam otobüsten inip koşmaya başladı, ben arkasından fırladım. Babam şoförü yere yatırıp vurup küfrediyordu, elinden zor aldık. Kadınları taksilerle eve gönderdik. Trafik polisi geldi, tutanak tuttular. Otobüsü otoparka çektim, gecenin bir yarısı eve döndüm.

Sonra evlendik.

Bu durumlar, eşimle kavga ettiğimizde, “Bizim evliliğimizi Tanrı‘nın bile istemediğini, bunu anlamamız için başımıza her türlü melanet getirdiğini ama aptal kafamızın anlamadığını söylemek“ haklı olan tarafın kullandığı bir klişeye dönüştü.