Benzin Kokulu Annem

İnsan tencere reklamı görünce ağlar mı? Benim annem ağlar. Hele o çelik tencerelerin, çaydanlıkların nasıl da parladığını göstermek için “çiin çiiin!” diye sesle birlikte üstlerinde yıldızlar yanıp yanıp sönmeye başladığında annemin gözlerinden sanki yaşlar değil yıldızlar akar. Sesimi çıkaramam. Annemin yanına gider, akan yıldızları toplar, başımı göğsüne dayarım. Annem mis gibi benzin kokar. Ne zaman girsem yamacına “Git Allahaşkına Gülümser” der, “Geçsene sedire!” Tabii ki geçmem sedire. Daha da sokulurum anneme. Üstüne üstlük, bi’ de koklarım onu. “Yapma!” der. “Anne! Mis gibi kokuyorsun!” derim. Artık koyverir annem kendini. Ben de koyveririm. Başlarız gülmeye. “Evet” der annem, “mis gibi benzin kokuyorum!” Sonra bir anda annemin gülüşü donuverir. Gözlerinden yine yıldızlar aktı akacakken, Kıraç’ta fabrikadan çıkınca otobüse bindiğinde kokusundan yolcuların nasıl da rahatsız olduklarını kim bilir kaçıncı defa anlatır. “Anne” derim, “Senin emeğinin kokusu bu. Patronun paraya kıyıp da makine almadığı için sen bu işi yapıyorsun. Böyle değil mi benim canımıniçi?” Annem susar. Oysa daha geçen gün yine söyledi: Patron makineyi alsa… makine, benzin talaşın yapacağının kat katı hızla ve tertemiz yapacakmış işi. Annem de fabrikanın en berbat bölümünde değil başka bir bölümde çalışabilecekmiş. Ama patronun o makineyi alıp masraf yapmaya niyeti yokmuş. “Anne!” derim, “Susma! Üreten sensin. Sen olmasan patronun hiçtir!” Annem inanmaz, “Hiç de!” der. Annem gücüne inanmaz ya, inanamam! 

Annemin değil üstü başı, çişi bile benzin kokar. Koksun! Hemen arkasından tuvalete girdiğimde “Dur, girme hemen!” der. Anneme derim ki, “Utanılacak bir şey yok!” Annem benzin talaşta çalışıyor. “O da mı ne?” dediniz. Annemin çalıştığı fabrikada çelik tencere üretiliyor. Siz reklamlara inanmayın! Gaipten çin çin inen yıldızlarla parlamaz tencereler. Tencereleri benim annem parlatır. Hem de nasıl parlatır? Annem anlattı. Tencereden önce simsiyah bir toz çıkarmış, toz annemin kâğıt gibi yüzünü, süt gibi ellerini kapkara yaparmış. Yetmez, ciğerlerine girer, annemin içinde tozu dumana katarmış. Eskiden, tencerelerin anneme yaptıklarını dinledikçe telaşlanır, annemi bir maden işçisi gibi düşünürdüm. “Dur, telaşlanma! Annen bi’ güzellik yapacak elbette!” derdi. Öyle siyah lekeli tencereler hiç müşterilere satılır mı? Satılmaz. Onun için, siyah lekeler çıksın diye annem tencereleri önce benzinle yıkar, sonra da talaşla kuruturmuş. Sonrası süs püs. Tencerelere birer sap, üstlerine birer marka, en cicisinden paket ve hoop vitrinlere… 

Tencereler vitrinlere bin bir ihtimamla bebekler gibi giderken, annem günde 14 saat sadece üstüne değil, içine de sinen benzinin kokusu, talaşın tozuyla eve sıkış tepiş bir otobüsün içinde ayakta sallana sallana, kokusundan utana utana döner. Eve sanki bir sarhoş gibi gelir. Bilirim; tencereler parladıkça, annemin ışığı sönmüştür. Ona kıyamam. Aybaşından aybaşına üç büyük çelik tencere fiyatına denk düşen aylığını masaya koyar. Benzin kokulu ellerini öperim. Kirayı veririz, yemeklik alırız, sonra benim fakülte kitaplarını…

Çelik tencerenizi her çıkardığınızda; yemek yaparken, çorbayı karıştırırken, yağ tam cozz ederken, yemek fokurdarken, tencereden mis gibi kokular yükselirken, benzin kokulu annemi hatırlayın, olur mu? Hatırlayın ki, o çelik tencereyi güzeller güzeli, güçlüler güçlüsü annem parlattıkça, annemin parlamaz olan gözlerinin ışığını siz yeniden parlatın, e mi? Annemin adı: Afitap. Güneştir anlamı, parlak yüzlü kadındır. Çelik tencerenizin markası ne olursa olsun, adı Afitap’tır. Bunu böyle bilin.

Teşvikiye, 6 Ağustos 2018