Ali

2004 yılında Kurtköy‘de internet kafe açmışım. İşler o kadar yoğun ki müşterilere sıra numarası veriyorum. Yanımda haftalık verdiğim iki kardeş öğrenci çalışıyor ama yetişemiyoruz. O dönem Ali isimli elektrik mühendisi biri, kafeye takılmaya başladı. 45 yaşında. Evli, bir çocukluymuş, iş arıyormuş. İnternet üzerinden çeşitli sitelere başvuruyor, iş görüşmelerine gidiyor, fakat aylar geçtiği halde aradığı işi bir türlü bulamıyordu. Parasal sıkıntıları olduğu için internet ücreti konusunda idare ediyor, öğlen yemeklerinde ona da yemek söylüyordum. Hatta sevgililer gününde eşime aldığım buketi bile ikiye bölmüştüm. 

Bir süre bu şekilde devam etti. İşlerin yoğun olduğu saatlerde müşterilere masa açıp hesap almaya başladı. Bazen işim çıktığı zaman kafeyi ona bırakıyordum, her ne kadar “itimat kontrole mani değildir” deyimini (kameraları izleyerek) gündelik hayatta uyguluyor olsam da Ali güvenimi kazanmıştı. 

Teknolojinin şimdiki kadar gelişmediği o yıllarda kamera kayıt sistemi ana masaya bağlıydı ve Hdd 80 gb kapasitedeydi. Kameranın birinin önüne örümcek ağı yapmış, bu yüzden kameralar harekete duyarlı olduğu için gece boyunca da kayıt yapıyor, valiliğin istediği bir haftalık kayıt şartını yerine getiremiyordu. O gün yerleri süpürdüğümüz fırçayı uzatıp örümcek ağını silerken, kameranın açısı hafiften bozuldu, önemsemedim filan.

Akşamüstü yemeğe eve gittim, kafeyi Ali’ye bıraktım. Bir iki saat sonra döndüğümde hesapla ilgili sıkıntı olduğunu farkettim, kasa denk değildi. Ali gittikten sonra gece kayıtları izlerken her şey normaldi. İçimden “Bi de adamın günahını aldım, masada bile oturmamış, bekleme koltuğunda oturmuş” derken, garip bir şey farkettim. Bizim Ali oturduğu yerden kalkmadan otururken diğer kamerada hareket halindeydi. Meğer adam kasayı gösteren kameranın jakını çıkartıyor, kasadan parayı alıp cebine koyuyor, sonra geri dönüp jakı takmadan önce kalktığı pozisyonda oturmaya devam ediyordu ve bunları örümcek ağını temizlerken açısı bozulup ana masayı da göstermeye başlayan diğer kamera sayesinde görmüş oldum.

Dövsen dövülmez, sövsen sövülmez. Sabah ilk işim plastik kablo kilidiyle jakları sabitlemek oldu. Öğlene doğru geldi, “merhaba abi” dedi. Tam misafir koltuğuna otururken kabloları sabitlediğimi fark etti, “özür dilerim” deyip çıkıp gitti.