Ters Dergi takdim eder: THE HOCA

TUHAF BİR BAŞLANGIÇ: ÇATLAYANLAR, PATLAYANLAR

Bizim memlekette top peşinde koşmak da, koşanı koşturmak da insanüstü bir çaba ister. Futbol hayatımda futboldan çok yöneticisiyle, taraftarıyla, basınıyla, yerel basınıyla, topçusuyla, topçusunun alemleriyle, stat bekçisiyle, top toplayıcısıyla, saha kireççisiyle, saha komiseriyle, hakemiyle, esnafıyla, sanatkârıyla, futbolcu simsarıyla, malzemecisiyle, sponsörüyle uğraştım. 

Dönüp arkama baktığımda acı tatlı yüzlerce anı hatırlasam da, takımlarıma yaptırdığım 10 tane organize atak hatırlamıyorum. Bütün goller “bam bam bam usulü.”

Bizim memlekette böyle de Edirne’nin ötesi farklı mı? Adamlar şehir içinde şoförsüz uçan taksi dolaştırır, iş topa gelince medeniyyyette eşitleniriz. 

Benim futbol hikayem Çatladıkapı Spor’da başladı. O zamanlar Türkiye’de Yugoslav hoca merakı vardı. Beni de Samatya’daki bir meyhaneden çevirip, “sen yetkili bir abiye benziyorsun, yabancı hoca getirdik, tercümanlığını yapar mısın” diye kulübün kapısından soktular. Birçok hocanın hikayesi futbolu bıraktığında başlamıştır. Oysa benimki tercümanlıkla başladı.

İşin tuhaf tarafı ben Boşnakça bilmiyordum ama hoca Türkçe biliyordu. Her maçtan sonra Çatladıkapı Post muhabiri sorular sorar, ben İngilizce’ye tercüme ederdim. Hoca, İngilizce bilmiyordu ama muhabirin sorularını anlayıp kırık bir Türkçe’yle yanıt veriyordu. Ben de o kırık Türkçe’yi İstanbol Türkçesi’ne çeviriyordum. 

Çatladıkapı Spor ilk yarının sonunda 3 beraberlikle ligin dibine demirleyince iki hafta önce “hocamızın arkasındayız” diye açıklama yapan Başkan hocayı kovdu. Bana dönüp dedi ki; “seni hoca yapsak sen de 3 puan alırdın.” Haklıydı. 

“Boş mukaveleye imza atarım Başkan” dedim. Boş mukaveleyi önüme koydular. Sonra Başkan’ın ne kadar borcu varsa benim üstüme geçirdiler. Takımın da başına geçirdiler. Antrenörlük hayatım eksi bakiyeyle başladı. İlk yarıdaki üç puanı, ikinci yarının ilk maçında kazandım. Bu galibiyet, Çatladıkapı Spor’un tarihindeki son galibiyet olarak tarihe geçti. 

Sezon sonunda Başkan kulübün kapısına kilit vurdu. Caanım caanım kulüp gitti, adı kaldı yadigar.