Levent Küçük yazıyor: Saçma salak anılar

Saçma salak anılar

76-77 yıllarında, herkes gibi ben de ortaokul yıllarında Gırgır okudumaya başladım. Lisedeyken okuldan birinin Gırgır'da karikatürünün yayınlandığını duyunca acayip hoşuma gitti. Aynı trenle gidip gelirken gördüğüm Pendik'te oturan Faruken Bayraktare idi. Tanıştık, ama fena kıskandım; ben de çizebilirim diyerek Gırgır'a her hafta karikatürler göndermeye başladım. Bir kez bile yayınlanan olmadı. Sonra, askeri okula gittim. Öğrenciyken "emniyetle ilgili karikatür yarışmasında" çizdiğim "Şeytanın dolduruşuna gelmeyin" isimli elinde tüfekle nişan alan asker çalışmam (!) 1.oldu.

Aman geçip gitti, Babaeski'ye atandım.Bir kaç sene sonra bölüğümüze Yılmaz Aslantürk isimli bir Asteğmen geldi. Başta kendisi olmak üzere her şeyi farklıydı, walkmanle dinlediği müzikler, okuduğu kitaplar, kıyafetler vs. Bir gün masamda unuttuğu ajandasını karıştırırken kurşun kalemle çizilmiş en kahraman Rıdvan karikatür eskizlerini gördüm. Bülent Arabacıoğlu zannettim :).

Sohbet ederken Bursa'daki Olay gazetesinde karikatürist olduğunu, askerliği bitirince İstanbul'da çalışacağını söylemişti. Sonra Erzincan'a atandım; şark hizmeti… 3 yıl boyunca çeşitli dergilere farklı isimlerde yazılar anekdotlar gönderdim. İstanbul Hadımköy'e tayin oldum, Engin abiye yazdıklarımı götürdüğümde Faruk'un, Otisabi'nin (ve diğerlerinin) Pişmiş Kelle'de olduğunu görünce (5 yıl boyunca) dünyalar benim oldu. 🙂 O gün bu gündür, dünyalar hâlâ benim.