kemal’le romantik bir paris akşamı…

kemal, havaalanında bir o yana, bir bu yana koşturup duruyordu… şu an onun için önemli olan tek bişey vardı, hayatta hiçbişey şu an kemal için kafasındakinden daha önemli olamazdı, olmayacaktı da; neydi o önemli şey? hatırlaması lazımdı :S anaa… şeylerin unutkanlık yaptığı doğruydu… eee şeylerin… ımmm. lan bişey unutkanlık yapıyodu ama hatırlayamadı bi türlü. şencanı arayıp sormayı düşündü bi an. evet, silah arkadaşı, disko partizan ve life is life manyağı ziya denyosu bilebilirdi unutkanlık yapanın ne olduğunu. ama… lan? iyi de, unutkanlık yapanın ne olduğu değildi ki asıl konu. asıl konu başkaydı. kemal buraya bişey için gelmişti. havaalanına yani. çevredeki insanlardan birine sormayı düşündü, sonra vazgeçti. insanlar onun havaalanına niçin geldiğini nerden bilebilirdi ki? üstelik çok seçenek vardı burada: binlerce insan, doğru cevabı bilenin hangisi olduğunu nerden bilecekti. di mi? (di). onaylanma isteğiyle yanıp tutuşurken, elindeki kağıda umarsız bir bakış fırlattı. fırlayan bakış kağıda çarpar çarpmaz tuzla buz oldu (hankısı, kaat mı bakış mı?). kağıtta diparçır filan gibi bazı ecnebice yazılar gördüğünde kalbi sıkıştı bi an için. demek ki ecnebiler gibi konuşuluyordu bu lanet yerde. çevresine baktı, türkçe konuşan binlerce insan koşuşturup dururken birden içlerinden biri dikkatini çekti. kırmızı bir etek giymiş bu adam (?), hızlı adımlarla belli bir yöne doğru gidiyordu. elinde, kemalin elindekine benzer bir kağıt parçası vardı, kemal hışımla adama doğru atılıp bi anda onu yere yatırdı. ikisi öpüşürken, güvenlik görevlileri misafirlere kolonya ikram ediyordu. kemal ve ada uzun uzun öpüştükten sonra birden kalbi sıkıştı kemalin. bu öpücüğü tanıyordu. öpüşme bitmiş, ateşli dudaklar kemalin kulak memesinden doğru ısıra ısıra yukarı çıkmaya başlamıştı… kemal ılık, nemli bi nefesin kulağını yalayarak saçlarına kadar uzandığını hissetti. o anda kulağında o tanıdık melodiyi duydu: layyf iz laayf, nan naaa naaa nana… birer sigara yaktılar, kemal hala titriyordu…