New Jersey’deki ilaç sektori işçisi George’dan Hamburg’daki liman işçisi Dieter’e, Varna’daki baluk fabrikasi işçisi Admir’dan, Bangalor’daki yazilum sektori çalişani Hintli Amar’a, Çinli tekstil işçisi Bai Ji’den bizum (yaziyi yazmağa başladuğumda çalişiydi ama ne yazuk ki az once işten atilmiş olan) Çiçili İdris’e kadar bütün emekçiler sürekli kaybediy.
Kapitalizim âdeta Kibris’un hileli kumarhaneleri gibidur; o kumarhanelerde oyniyanlar mutlaka kaybeder; kapitalizimde da işçi sinifi kesinluklen kaybeder. Emperyalizimın santra noktalarindaki emekçiler, sosyalizimın atağa geçtuği yillarda kazanduklari (kapitalistlerun, işçi sinifina vermek zorinda kaldukleri) emekliluk ve sağluk hizmeti vs. haklarini kaybediy. Sömurgelerdeki işçiler, Laz Kapital 1’de bahsettuğum, 1800’li yillara benzer çalişma koşullarinda çalişiyler.
Bangladeş’teki elbise fabrikalarina, Filipinler’un tikiş atolyelerine, Vietnam’daki ayakkabi imalatçilarina, Brezilya ve Orissa madenlerine ve Turkiye’deki kod-19’tan işten atilan emekçilere kadar herkes, emeğinun karşuluğini alamay ve kaybediy. Kapitalizimun, doğasi gereği burni artuk kirizden kurtulamay. Kârlar düştükçe bujuvazi da hemen emeğe salduriy.
Bu açgözli kapitalistler o kadar çildurdi ki, Komünist Manifesto’da yazduğum, “Piroleterlerun zincirlerinden başka kaybedecek hiçbir şeyleri yok,” sozindeki ‘zinciri’, “Bu zincirleri hurda fiyatina satarsak epey para edebilur,” diyup, piroleterlerun ellerinden almağa çalişiyler.
(Yılmaz Okumuş)
0 Yorum