1990’ların başında Amsterdam

1990'ların başında Amsterdam çok absürt bir yerdi. Daha doğrusu bizim gibi adamlar için öyleydi. TRT Int yayına yeni başlamış, her gün aynı programı tekrar yayınlıyor, gıkımız çıkmadan tekrar tekrar izliyoruz.

Berlin Duvarı yıkılmış, Sovyetler Birliği dağılıyor… Körfez'de savaş tehlikesi var. 60'lardan kalan ruhla Hollandalılar son savaş karşıtı gösterilerini yapıyorlar. (Hatırlarsınız, daha sonra dünya yıkıldı ama kimse "Savaşa Hayır" demedi.) 

Amsterdam merkez kütüphanede Aşık Mahzuni Şerif ve Neşet Ertaş'ın Türkiye'de bulamayacağınız kayıtlarını buluyoruz. Çok acayip! Hem de elin Avrupasında! Merkez kütüphaneye Türkiye'deki bütün yayınlar düzenli geliyor, yasak olanlar bile. Gazete dergi okumaya gidiyoruz.

Sonra Amsterdam'ın Dam Meydanı'nda Karamanlı bir abiyle tanışıyorum,

"Oğlum sen deli misin lan okumuş yazmış adamın Avrupa'da işi ne?" diyor bana. O travmayı atlatamadan, hemen sonrasında, konuştuğumuz bara Hataylı bir amca giriyor, elinde kerpetenle "Dişi ağrıyan var mı yeğenim?" diyor. Biraz sonra yan masada oturan Hollandalı bir adam yanımıza geliyor ve "Konuştuğunuz dil Türkçe mi, ben de Türküm, babam Türkmüş. Trabzonlu Kemal, soyadını öğrenemedim, babamı arıyorum" diyor.

Kestirme olduğu için Amsterdam'ın genelev sokağı Red Light District'ten yürüyen bir arkadaş camda bir tanıdığına rastlayıp düşüp bayılıyor. Camdaki tanıdık hayırsever koşup bir bardak su getiriyor. 

TRT Int izleyip memleketi özleyen bir çok insan Türkiye'ye kesin dönüş yapıyor. Sonra bunlar çok geçmeden pişman olup geri geliyor, soranlara da "TRT'deki Türkiye'yi bulamadım valla" diyorlar. 

Kısacası…

Şaman dualarından Dedem Korkut'a, Dedem Korkut'tan Köroğlu'na, Yunus Emre'ye, Pir Sultan Abdal'a, Karacaoğlan'a, Dadaloğlu'na…

Paris'e, Berlin'e, Münih'e, Amsterdam'a…