Yediyi iki geçe

Canımız sıkılıyordu ama sıkılmıyormuş gibi yapıyorduk. Üstelik buna kendimizi bile inandırabiliyorduk. Türlü oyuncaklar buluyorduk kafamızda görünmeyen salıncaklarla. Bu gelgitler de bundandı sanırım. Yaz da bir türlü gelmiyordu. Bu yağmur iyiliğimize miydi? Ne istediğimizi bilmiyorduk. İşin kötüsü ne istediğimizi bilmediğimizin farkında olmadan ahmakça sırıtıyorduk. Önce aynadan kendimize, sonra da bir başkasına bakıyorduk. Her şey önce kendimiz sonra bir başkası içindi sonuçta. Tüm bu havalara rağmen aradan çiçekler açıyordu. E bahardı en nihayetinde. İşte tüm bunları yazdıran aklımdaki salıncak. Şimdi neyden bahsedeceğim bilemiyorum. Her şeyi akışına bıraktım. Hayatımız gibi, senin gibi, benim gibi. Ama önce ben, sonra sen. Sırası bu artık günümüzde. Tüm bunları vaktimin çoğunu geçirdiğim evimin bahçesinden yazıyorum saat 19.02. Bak işte tam bir saatten iki dakika daha geçti. Yağmur yağıyor ve kediler geziniyor etrafta. Biraz iyi geldi bu kahve ve müzik (Gabor Szabo – Song Of Injured Love. İçinde umut barındıran melodilerle), bunu arttırmalıyız yoksa nasıl geçer bu zamanlar? Sevdiğimiz şeyleri yapmak, bundan değerli ne olabilirki? Biz ve bizim küçük tatlı meşgalelerimiz. Umudumu arada bir yokluyorum, hala yerinde. Bunu sizde de görebiliyorum. Gülüyoruz ya işte bu güzel. Haydi gülümse. Biraz üşümeye başladim içeri kaçıyorum. Sağlıncaklakalın…