İstanbul Sözleşmesi yaşatır!

Bir insanın ömrü nereye sığardı? Küçük bir saksıya mı? Bir kamyona? Neye sığardı bilinmez ama bir kadın tanıyordum, küçük bir yağmur tanesine sığdırabilirdik bütün ömrünü. Adı… unuttum galiba ama mühim değil. Bir isim nedir ki hem? Yaşadığımız bu bedende sadece bir seslenme biçimi. O kimdi sorusuna oldukça yüzeysel bir cevap. Bu girizgâh onun içindi. Önce o, sonra bütün kadınlar. Çünkü bazı hikâyeler herkesi ilgilendirir. Bilmek zorundayız bilmezsek kaybedeceğiz. Hikâyeye ilk adım.

Balkona çıkıp temiz havayı içine çekti. Aklında yapamadıkları, arkasında sadece yapabildikleriyle kendini tekrar hatırladı. Bir kadın kimdir ve nerededir en çok o bilir. Kim olduğunu bilse de aklında hep o yapamadıkları. Nelerden hoşlanırdı? Dur bir dakika ama çiçekleri sulamalıydı önce. En çok sevdiği şarkı? Off çamaşırları sermeliydi. Güzelce giyinip dünyanın bir ucuna gitmek ister miydi mesela? Ya lanet olsun ocaktaki yemek yanacaktı az kalsın. Umarsızca koşmak ister miydi? Ev sadece yetmiş beş metrekare ve yetmiş beş metrekarede koşana deli derler. Onu bu kadar dar bir alana hapseden zihinler oldukça parlaktır doğrusu. Etekler serilmelidir, pantolonlar, çoraplar ve sutyenler… Ama sutyenler öyle ulu orta yere serilmez. Boxerlar bayrakken gizlenen sutyenler. Durun bir dakika daha mühim bir mesele var. Gizlenen ilk şey sutyenler değil, göğüsler. Olay burada başlıyor. İnsanlığı doyuran, yeşerten o kutsal göğüsler gizleniyor. Sonrası işte suskunluklar gizlilikler…

Balkona çıkıp avaz avaz bağırmak istiyordu: “Göğüslerim var evet ve ben bunlarla iki çocuk doyurdum”. Tekrar bu delice fikrin doğru olmayacağını düşünüp içeri geçti. Öyle ya adını kimse bilmiyordu ama adresi belliydi ve bu yüzden bağırmak tehlikeliydi.