Tevfik Fikret’ten “o bıyıklardan beklenmeyecek” bir kedi şiiri: Zerrişte

Her devrin muhalifi, yazıları ve şiirleriyle bir dönemin düşünce akımlarına damgasını vurmuş, hatta kimilerine göre cumhuriyet fikrinin en önemli taşlarını koymuş olan Şair Tevfik Fikret, büyük fikirlerin adamı olmasının yanısıra, şairane bir kalbe de sahipti elbette. 1915 yılındaki ölümünün ardından arkasında bıraktığı şiirlerinden biri de, öncülüğünü yaptığı Servet-i Fünun dergisinde yayınlanan “Zerrişte”ydi. Fikret’in çocukluk yıllarındaki kedisinin adını taşıyan bu şiire, “aşkın tatlı acısını” en güzel anlatan şiirlerden biri desek abartmış olmayız. İşte Tevfik Fikret’in sevimli “Zerrişte”si, günümüz Türkçesine uyarlanmış haliyle…

Zerrişte

“Yaz aşkına dair,” dediniz… İşte: çocukken
Gayet afacan bir kedi sevdim ki elimden
Bir dakka bırakmazdım; uyurken kucağımda
Ruhumdaki şefkat
Hep üstüne titrer; gece bazan yatağımda
Birlikte uyurduk. Bırakıp mektebe gitsem
Kalbimdeki özlem
Mutlak beni dikkatsiz eder, “hey koca sersem!”
İhtarı tokatlarla gürülderdi başımda.
Ben körkütük âşık,
Her kahra tahammülle severdim… O yaşımda
Sevmekteki etken ve teselliyi bilirdim.
Herkes gibi, hatta
Bazan da sebepsiz yere ağlar, üzülürdüm.
Zerrişte, bu ismiydi onun, sanki haberli
Uğrun kederimden
Yaltaklanır, atlar, sürünür, okşatır, okşar
Sırf alsın için gönlümü bir çare bulurdu
Lakin üzerimden
Bir kez dağılıp gitti mi hüznüm, kurulurdu:
“Sayemde bu neşen” demek ister gibi mağrur;
Mağrur ve küçümser,
Başlardı vefasızlığa; ben bağlı ve güçsüz,
Her isteği, her hazzı ve her keyfine uymuş,
Bazan şaşaraktan,
Bazan kızaraktan; yine güçsüz, yine kanmış;
En şüpheli bir meylini görsem inanırdım;
Biçareliğimden;
Hep tırmalanır, tırmalanır, tırmalanırdım!..

“Yaz aşkına dair” dediniz… İşte misali:
Sevdiklerimin ben
Hepsinde bu tırnakları, hepsinde bu hali
Hepsinde bu hırçın kedi simasını gördüm…
Tüm zevkini sürdüm bu cehennem gibi ömrün.