Lütfi Acun yazdı: 1970’ler ve gençliğimiz

1970’lerde çay bahçelerine takılırdık.
Amaç boş ama güzel… Kızlara kesik atacağız.
Daha doğrusu onlara “Clark” çekeceğiz.

…..

“Clark” çekmek öyle kolay bir iş değil, antrenman yapmak lazım.
İki kaşını hafif kaldırıp burnuna doğru yaklaştıracaksın.
Gözlerini kıza doğru yöneltip, hafif kısarak bakacaksın.
Dudaklarında müstehzi bir ifade olacak.
Yani kıza tepeden bakıyor hissi vereceksin.
Kız ya sana ”Manyak” deyip yüzünü çevirecek…
Ya da sana gülümseyecek.

…..

Gülümsedi mi dünyalar senin olur.
İki salak gibi gülüşür durursunuz.
Sonra?
Ne sonrası ulan? 60’lı ,70’li yıllar.
O gülüşme için kızın yaptığı fedakarlıktan haberin var mı?
Kız Teşkilat-ı Mahsusa elemanı gibi çalışıyor.
Hem sana gülücük atıyor, hem de masadaki akrabalarına çaktırmıyor vaziyeti.
O gülücükler senin neyine yetmiyor ki.
Az önce sana “Manyak” diyen de çıkmıştı, unutma!

…..

Mahalleye gittiğinde, mutluluğun resmini çizecek kıvama gelmişsindir.
Her zamanki köşede toplanırsın.
O gün o çay bahçesinde bulunmayan arkadaşlarına başlarsın anlatmaya…
Kıza nasıl ‘Clark’ çektiğini.
Kızdan nasıl gülücük aldığını.
Evet, öyle bir anlatırsın ki haftalık tefrika romanları gibi olur.
Konu bitmez.
“Ulan 10 dakika bakıştınız, 5 saattir bitmiyor maceran” diyene kadar anlatmaya devam edersin.
Çünkü anlatırken bu arada yaşarsın da o anı…
Ne yaparsın devir yokluk değil de yoksunluk devri.
Ürün var lakin ulaşmak çok zor.

…..

Hayal kurmak neyine yetmiyor be gafil delikanlı!
Koy başına yastığı, geceler senin.
Üstelik bütün kızlar da senin.
Hayallerini yazan da sensin, yöneten de sensin.
Hayal kurmak için sadece bir bakış yetiyor.
Sabahtan başlıyorsun bedene sevgi ve hayal yüklemeye…
Haftalarca devam ediyor tüketmesi, lakin bitmiyor.
Boru değil bu, kızdan bir gülücük almışsın.
Daha ne olsun.
Bu kez ilham denen şey geliyor ve yazmaya başlıyorsun.

…..

Sene 70 n’aparsın?
Edebiyat dünyamızın en verimli yazarlarının bizim kuşaktan çıkması boşuna değildir.
“Papazın Kızı”, “Fırıncının Karısı” gibi ölümsüz eserler;
“Civciv Çıkacak Kuş Çıkacak”, “Beş Atış Yirmi Beş” gibi değeri anlaşılamasa da ödüllük filmler.
Hep bizim kuşağın hayalinin dışa yansıması değil midir?