Kırlangıç

Çünkü durdum bir an, sonra tekrar soyunmaya başladım.

Çünkü “sevişme, yat lan karı” en çok benim gibilere dokunur, bu küçük üç yıldız altı otellerde.

Çünkü ne olursa olsun sesimi çıkarmamayı öğretti bana pezevenk kocam. Çünkü o da bana bir kış gecesi; deri, kahverengi bir chesterfield kanepede sahip oldu. Seviyordum ama “dur” dediğimde durmamıştı. Çünkü artık nerede bir kahverengi kanepe görsem midem bulanıyordu, içim dipsiz kuyulara gömülüyordu. Belleğimin çekmecelerinden çıkıp karşıma geliyordu o an, istemsizce vücudumda gezinen o eller.

Çünkü ben hiç direnmemiştim, direnmeye kalktığımda da tokadı yiyip oturmuştum. Çünkü acının hüzne karıştığı o yağmurlu gece, beni kimse dinlememişti. Çünkü gecenin kör saati aradığım iki telefon da, yüzüme kapanmış, yalnız kalmıştım, kapının önüne konulan kedi yavrusu gibi şaşkındım, korkmuştum. Çünkü sessiz gözyaşlarımı içime akıtarak “evet” demiştim nikâh masasında, ben gelinlik bile giymemiştim. Krem, beyaz renkli çerçeveleri süsleyen düğün fotoğraflarımız olmamıştıhiç. Çünkü özgürce koşmak isteyen bir kısrakken mahkûm edilmiştim, daha üniversiteye yeni başlamıştım, iki ay olmuştu başka bir şehirde, başka bir hayat yaşamaya başlayalı. Hayallerim vardı, hepsi çöp oldu. Çünkü başım eğikti.

Çünkü şiddeti giderek uçlara taşıyan çaresizliğim vurmuştu, kaç kerelerini bile saymadığım kaç kere. Çünkü her gece yanaklarım alev alev yanmaya başlamıştı, gözlerim morarmıştı. Çünkü saç diplerimdeki sıcaklık zavallılığım olmuş, ellerinde tel tel bırakmıştım o uzun sarı buklelerimi.

Çünkü bir gün trene binip o gururlu babama hepsini anlatmıştım, o gün öğrenmiştim, onu sevmesem de ondan kaçamazdım. Çünkü babam onu aramış, o da gelmişti. Çünkü kızını dövmeyi değil de övmeyi bilseydi babam, annem ana avrat söverken, “çekilmez bir adam” diye babama katlanmasaydı belki de kurtulurdum… Çünkü girdabım avukattı, çok okumuş havalı bir piçti ve parayı çok seviyordu. İnanması zor ama ikili bir hayat yaşıyordu. Çünkü sevdası vardı kâğıtlara, hem de çok, sahip olduğu iki göz evin tapusunu masada bırakacak kadar bağımlıydı. Çünkü bir Kıbrıs dönüşü her şeyini kaybetmişti, ağır abiler ağır gelmişti. Çünkü parasız kalınca, ilk beni gözden çıkarmış, atmıştı hiç tanımadığım otel odalarına. Çünkü artık o boğulmuyormuş gözlerimin mavisinde, ben boğuyormuşum onu. Bir akşam yine başladık “sen beni hiç anlamadın, beni hiç sevmedin ile başlayan bir kavgaya”.

Çünkü saatler alıyordu, takma kirpikler, kırmızı uzun ojeler.

Çünkü Beyoğlu benim kısacık siyah deri eteğimle yürüdüğüm yol olmuştu, alacakaranlıklarda kayboluyordum, ama o her seferinde buluyordu beni. Çünkü kimliksizdim.

Çünkü dokunmak, dokunulmak gönül kırgınlığı, “Ah! Nerden bileceksiniz, sizi kocanız hiç sattı mı Hâkime Hanım?”.

Çünkü Aysel benim gibiler için yazmış: “Ağla Firuze, ağla”.

Çünkü o gece dul kadın olmak için aldım elime makası. Çünkü gözüm döndü artık katlanamıyordum aşağılamalarına, nedensiz bağırmalarına. Çünkü hayatımı kül etti.

Çünkü o yolladı beni, yoldan çıkmış deli adamın koynuna, birden fermuarını çözdü, pantolonunu indirdi, sonra da külotunu çıkarttı. Beni aşağılayarak “alt tarafı bi orospusun nazlanma” deyip gözlerimi bağladı. İçime girmiş, vücudumda iniltilerle gidip gelirken bir serinlik hissettim göğüs ucumda, gözlerimi açmak istedim izin vermedi. Parmak uçlarının sıcaklığını boynumda hissedince “yeter” diye bağırdım. Yüzüme kocaman ateşli bir tokat yedim, soğuk bedenim çırılçıplak yataktan düşünce elindeki çakıyı gördüm. Çünkü o adam egosuna “sus” demeden benim yüzümü çizdi.

Çünkü en yüksek sesimle itiraf ediyorum Hâkime Hanım o hak etti, yüzümdeki bıçak izini görüp “geçer kızım, bu göt heriflerde çok para var çokkk” diye arabayı sürerken. Ne yüzümdeki kana, ne yüreğimdeki kana aldırmadı. Tutsaklığımı unutarak geceye karışmak isterken acı veren bir gülümsemeyle “bir iş daha var, yaşlı domuzun biri, uzun sürmez, düzelt şu rujunu, saçını” deyip indiriverdi beni bir otel kapısında.

Çünkü hayat bir kez olsun eğilip öpsün istedim alnımdan.

Çizim: MÜGE CÜCÜ