Birsen Yalçın

Ferhunde hanım dinlenme salonundaki rakı beyazı duvar boyasına inat, ağdalı sohbetlere tanık, kararmış şöminenin kiri pası, dumanı önünde vakit geçirmeyi çok severdi. Yanan odun parçalarına bakar, onların kor ateşte yanarken çıkardığı çıtır çıtır sesi dinler, alevlerin turuncudan sarıya döndüğü dansa saatlerce bakar, içini çekerek kim bilir neler düşünürdü.  Bazı akşamlar kırmızı abajuru doğraması eskimiş tahta...

Çünkü durdum bir an, sonra tekrar soyunmaya başladım. Çünkü “sevişme, yat lan karı” en çok benim gibilere dokunur, bu küçük üç yıldız altı otellerde. Çünkü ne olursa olsun sesimi çıkarmamayı öğretti bana pezevenk kocam. Çünkü o da bana bir kış gecesi; deri, kahverengi bir chesterfield kanepede sahip oldu. Seviyordum ama “dur” dediğimde durmamıştı. Çünkü artık...