KAFATASI SOHBETLERİ 5

– Ben bu hayatta en çok neye gülüyorum biliyo musun hocu?
– Bilmiyorum hocu. Neye gülüyosun?
– Boka gülüyorum.
– Nası yani?
– Bildiğimiz bok.
– Nasıl bok yani?
– Nasıl nası bok abi. Bildiğimiz bok diyorum. Bokun her haline, her rengine gülüyorum.
– Tamam orasını anladım da. Anlamadığım şu, sonuçta bok duran bişey. Yani bok napıyo da seni güldürüyor ben orasını merak ettim.
– Bilmiyorum abi. Belki de öylece durmasıdır bana komik gelen.
– Yani evet. Olabilir.
– Düşünsene abi vücudundan bişey dışarı çıkıyo ve hiç bişey demiyo. Hiç bi yere de gidemiyo. Sadece duruyo.
– Evet ilginç harbiden.
– Senden bir parça kopuyo ve suya düşüyo mesela. Öyle boynu bükük duruyo suyun içinde.
– Hehe! Bana da komik geldi şimdi nedense.
– Mesela abi ben sıçtıktan sonra mutlaka bi dönüp bakarım bokuma. Hayatta hemen çekmem sifonu. Bokumla bi göz göze gelirim mutlaka.
– Ha bak onu ben de yapıyorum.
– Tabi yapıcan abi. O başka bişey. Aklı başında her insan kakasını yaptıktan sonra dönüp bi bokuna bakmalı. Bakıyodur da zaten. Ama bu her insana komik gelir mi onu bilmiyorum işte.
– Sanmıyorum. Gelmiyodur. Bana komik gelmedi hiç bugüne kadar. Tiksinç geliyo bana genelde.
– Mevzu da bu değil mi abi sonuçta. İnsan aslında kendine tiksinç gelen şeylere gülmez mi?
– Ne alakası var abi allaanı seversen.
– Nası ne alakası var abi. Sana komik gelen şeyleri bi düşünsene. Nerde saçma sapan, aptalca ve tiksinç şeyler var, sen hep onlara gülmüyo musun?
– Yani tabi şimdi öyle düşünürsek…
– Abi sen durup dururken kırlarda açan bir papatyaya güldün mü hiç?
– Yani gülmedim elbette ama…
– Aması yok abi. Bu işin aması yok.  Bu tam olarak böyle bişey.
– Ya ben de aslında gülüyorum boka biliyomusun. Daha doğrusu hani böyle bazen kalınca sıçıyosun ve ne kadar sifon da çeksen gitmiyor ya. O bana çok komik geliyor mesela.
– Fırçayla ortasından kırıcan onu öyle zamanlarda.
– Kırıyorum canım. Ama bokun o gayreti bana komik geliyor yine de…
– Bok komik bişey abi. Kim ne derse desin.
– Ya tabi şimdi komik dediğimiz şey de göreceli bişey. Herkese komik gelmeyebilir en nihayetinde.
– Ya elbette. Ben şimdi durup dururken kimseye de demiyorum ki sen neden boka gülmüyosun?
– Denmez tabi ki.
– Adam sana ne kardeşim. Bok benim bokum ister gülerim ister döverim dese. Bişey diyemezsin.
– Bi insanın bokunu dövmesi de komik olmaz mı?
– Çok komik olur. İşte ben orda yarılırım. Öylece duran boka gülüyorum ben. Kaldı ki bokla birlikte yapılacak her aktivite efsane olur zaten.
– Ya ben sana bişey sorabilir miyim Memo?
– Tabi ki sorabilirsin.
– Neden durup dururken bunları konuşuyoruz biz.
– Bok çizmeni istiyorum ben senin.
– Bok çizmemi mi?
– Evet abi bok çizmeni.
– Niye bok çiziyorum abi ben ortada bir sebep yokken.
– Bir sebep mi yokken? Ben gülüyorum diyorum boka anlamıyo musun? Bu senin için yeterli bir sebep değil mi?
– İyi de ben gülmüyorum abi boka. Ben bokun komik olduğuna inanmıyorum.şimdi sırf sen istiyosun diye ben inanmadığım bir şey çizemem yani kusura bakma.
– Sen şimdi çizmiyo musun bok.
– Çizmiyorum abi.
– Sen bilirsin abi. O zaman hiç kusura bakma. Ben gidip kendime benim için bok çizecek bir çizer bulucam.
– Öyle mi?
– Öyle!
– İyi peki sen bilirsin. Şimdi bir bok çizmedim diye gideceksen siktirgit yani. Ben bişey demiyorum.
– Eyvallah abi.
– Eyvallah.

(Bir hafta sonra kapım çaldı. Gelen Gültekin’di. Sesi titriyordu. Tombul yanakları ıslaktı. Belli ki ağlamıştı. 

“İstediğin bok olsun be Memom” dedi. “Ben sana bokun kralını çizerim. Yeter ki sen geri dön.” Boğazıma bir yumruk oturdu o an. Gültekin’i ilk defa ağlarken görmek beni derinden üzmüştü. Sarıldım dostuma sıkı sıkı. Ağlamaya başladım.  

“Bok çizmen konusunda bu kadar üstüne gelmemeliydim” dedim. “En nihayetinde bok be kardeşim. Çizmesen ne olur. Bugüne dek çizmedin de ne oldu yani. Seni kırdığıma değdi mi?

İşaret parmağını dudağıma koydu. “Nolur sus. Böyle konuşma” dedi. “Hem sana bişey söyliyim mi. Bakma sen benim boka gülmem dediğime, ben de boka çok gülüyorum lan” dedi.

“De haydi gel o zaman sana kayalıklarda bira ısmarlıyım” dedim. Çok sevindi.