Fail-i Meşhur Kırıntılar (1. Bölüm)

Çarşıda dolanıyoruz annemle. 8-9 yaşlarındayım o zaman. Cam eşyalar satan bir dükkanın önünde duruyoruz. Vitrindeki vazolara bakıyor annem, ben de kadın heykellerinin memelerine… Bir tokat iniyor yüzüme ki ne tokat. Yanıyor yüzüm. Et kokusu geliyor burnuma. Annem sanıyorum önce tokadı basanı. Memeye baktığımı fark edip “Ulan daha yeni sütten kesmedim mi ben seni?” diyerek…  

Arkamı bir dönüyorum “Sarı Hüseyin” karşımda. Çocuk tokatlamasıyla ün yapmış harika bir deli. Sapsarı dişleriyle gülümsüyor suratıma. 

“Su verme, ekmek verme Hüseyin’e… Çocuk ver tokatlasın Hüseyin!” diyor dükkanın sahibi.  
“Çıplak gezmez, kimseye salça olmaz kendi halinde bir deli.” diyor yan dükkandan çıkan çaycı.
“Hüseyin’e de bir çocuğu çok görmesinler be ablacım.” diye bağırıyor köşedeki limon satan tablacı.  

“Delilik analığa bahane değil lan” diyor annem birden. Dolayıp bileğine imitasyon bir timsahın derisinden çantasını, ver ediyor delinin belceğizine belceğizine… İki çanta bir tekme… En az on dakika… Kapaklanmış Hüseyin yere, çekmiş dizlerini karnına, almış kafasını kollarının arasına gülüyor. Deliyi delirtiyor annem. Deli deliriyor dayaktan. “Le ilahe illahlah!” diye bağırıyor Hüseyin sonunda.  

Duruyor annem. Gökten bir ışık hüzmesi… Güzeller güzeli bir kadın heykel kucağında bir koçla iniyor ağır ağır semadan. Heykelin memelerine kayıyor gözüm istemeden.