inanılır gibi değil, yeminle.
onca şeyden sonra hala hayattayım, Ankara’dayım ve aylardan da Eylül.
gerçekler acıdır mahallesi, tılsımını kaybetmişler sokak,
kalpler bommboşş apartmanı yedi numaraya
en acilinden iki damacana su lütfen,
demli çay ve kakaolu bisküvinin enine dibine vurmak zamanıdır şimdi.
bugün ölmemek için sırtımı Sait Faik’ten birkaç paragrafa dayıycam
belki duam kabul olur, Orhan Veli’nin dörtlüklerine de sarılırım,
sonra perdeleri aralayıp balkondan Kemalettin Tuğcu girse içeri usulca,
peşin sıra, elinde kürk bi mantoyla Sabahattin Ali ayağında misafir terliklerim,
gece yarısına doğru kapanışı da alkış kıyamet Ferdi Özbeğen yapsa,
oyy daha da tutmayın beni a dostlar, sonrası zaten rüyalaar rüyalar.
dirsekleri tüylenmiş gri hırkamın cebinde geçmiş günden kalma
fındık fıstık, kuru üzüm, kabuklu yemiş taneleri,
bi anahtar, iki kürdan, birkaç ataç,
üç adet pembe rujlu tebessüm ve bolca leblebi tozu.
komodinin üstünde kararmış dilimli yeşil elmalar,
kullanılmış kebapçı peçetelerinde gezinen bi karınca
gözlük camıma yapışmış susam taneleri.
sanki ben sabitim de zaman bitmeyen, arsız bir sel felaketi
önüne kattıklarına beni sara dolaya sonsuzluğa akmaktayız…
(Altay KAYNAR)
0 Yorum