Nevzat Ziylan er meydanından bildiriyor

Sabah belediyenin önünde büyük bir kalabalık var. Elinde Nasrettin Hoca’nın tespihi gibi devasa bir tespih, ayaklarda dizlere kadar siyah çizmeleri ile bir adam belirdi. Yüzünde mağrur bir ifadeyle bekliyor. Hemen önünde beyaz bir Mercedes, benim eski Mercedes’in bir üst modeli. (Şaka şaka benim ki A serisiydi) Aracın plakası özel, üzerinde “kurucu güreş ağası” falan yazıyor. 

Davullar çalmaya başlıyor, merdivenlerde belediye başkanı görünüyor. Başkan herkesle beraber beni de selamlayıp önümüzden geçiyor, meydandaki aracına biniyor. Ardından güreş ağası da o yöne doğru harekete geçiyor.

Sonunda koşuşturmalardan öğreniyorum ki Çan yolu üzerinde ilk kez yağlı güreş turnuvası yapılacakmış bugün. Birinci Mehmet Akif Ersoy güreş turnuvası…

Kaçırır mıyım? Hayatında hiç yağlı güreş izlememiş biri olarak hem merakımı gidereceğim hem de gözlemlerimi aktarabileceğim bir şenlik bu. Kimbilir neler göreceğim diye coşkuyla ben de yola koyuluyorum.

Uzun dar bir köprüden geçiyorum. İleriden anons sesleri duyuluyor. Eski bir kamyon parkı burası. Meydana ulaştığımda her yerin motosikletlerle dolu olduğunu görüyorum. “Cehennem Melekleri” toplantısı gibi ama bu motorlar 50 cc Kanuni… 🙂

Gelişigüzel park edilmiş motorları geçerken bir köşede köfteci tezgahını görüyorum. Karnım da iyice acıkmış. Yarım ekmek köfte söylüyorum, yanına da şöyle ayran. “Ayran yok, su var abi. O da bedava” diyor köfteci arkadaş.

Yarım köfte ekmeğimi alıp er meydanını görebileceğim bir plastik sandalyeye çöküyorum. Yanımdaki ağaçta kangal sucuklar dekoratif bi şekilde sallanıyor. Kalabalık yerini almış, aralarında kadınlar da göze çarpıyor.

Güreş alanını inceliyorum; enikonu halı saha boyutlarında. Kamyon kasalarından üç adet portatif tribün yapılmış. Belediye başkanının beyaz afişten posteri, güreş ağasının hemen yanında yerini almış. Antalya belediye başkanının dev posteri de var; nedenini sonra öğreneceğim. Ortada da Atatürk posteri duruyor. Yerel işletmelerin sponsor posteri görüntüyü tamamlıyor.

Dev ekran var ama çözünürlüğü kötü. Seyircilerin kafalarında Bayramiç belediyesinin beyaz şapkaları. Meydanda çivit mavisi kostümleriyle davulcular ekip aynı tempoda rumba da rumba çalıyor.

Köfte çok lezzetiymiş bu arada. Anonsçunun sesi hiç susmuyor. Başpehlivan İsmail Balaban Antalya Büyükşehir adına yarışıyor, posterin sırrı şimdi çözülüyor. Her bir güreşçiye belediye başkanı, yerel iş adamı ya da irili ufaklı yerel işletmeler sponsor olmuş. Bu durum çok tuhafıma gidiyor.

Meydan iyice kalabalıklaşıyor. Güreşçiler tek sıra halinde diziliyor, havada minik bi drone sivrisinek gibi dolaşıyor. Seyirciler tribüne yaklaşan pehlivanları ayağa kalkıp heyecanla alkışlayıp el sallıyorlar. Kağıt helva satan adam önümden geçip gidiyor, atmosfer tıpkı maç gibi.

İri kıyım adamlar meydanı bir baştan bir başa kıspetlerine ellerini vurup hoplayarak adımlıyor. Seyircilerin olduğu yere geldiklerinde tribünlerde hareketlenmeler başlıyor. Anons yapılıyor “kırıktan çıkıktan anlayanlar cetvel hakemliğine” gibisinden cümleler işitiliyor. Hiçbir şey anlamıyorum, hemen ardından anons şöyle düzeltiliyor: Müsabakalar için aramızda değerli doktorlarımız var. Eeeh yani! 

Başpehlivan er meydanından arka otoparka doğru geliyor. Bakıyorum klasik yumurta kapıya dayanınca yapılan işlerden biri yapılıyor. Güreşçilerin otoparka rahat ulaşabilmeleri için alelacele yürüme yolu inşa ediyorlar. Mühendisi de tanıyorum, çizgi roman meraklısı bir arkadaş. Göz göze geliyoruz, belli ki sıkıntılı…

Hemen ardından pehlivan derme çatma yoldan gelerek önümde duruyor. Ben kendisini tanımıyorum ama bir fotoğraf çektirelim diyorum. Elimi atıyorum; ulan vıcık vıcık yağ! Neyse selfie çekiyoruz instaya gönderiyorum. Meğer Survivor birincisiymiş; ben Survivor seyretmediğim için ne yaptığını hiç bilmiyorum. 

“Eh bu kadar yeter” deyip meydandan yavaşça uzaklaşıyorum. Portatif tribünlerin önünden geçerken ayağım plastik yeşil bir tele takılıyor. Düşmüyorum tabii ki…