Aşk koşulsuz sevgi midir? Yaptığımız her eylemin bir sebebi vardır. Schopenhauer’a göre bir insanı sevmemizin sebebi onu gerçek benliği ile sevmemiz değildir. Beklentileri severiz. Çıkarları severiz.
Arthur Schopenhauer, aşkın erkekte kadına ulaşana kadar olduğunu, kadında ise erkeğe ulaştıktan sonra başladığını savunuyor. “Arzu aşkın sonucu değil nedenidir” diyor bize. İnsanlar kendinde olmayan, özendikleri mükemmel özellikleri arzu eder ve aşk arayışında karşı cinste bu özellikleri arar. Kendisinde tam tersi olan kusurları ise karşı cinste güzellik olarak düşünür. Kısaca aşk arayışında eksik yanlarımızı doldurmak isteriz. Sevgi o kadar saf ve temiz değildir. Varoluşcu akıma öncülük eden Arthur Schopenhauer, insan psikolojisinde “‘Aşk” diye tanımlanan şeyin esasında biyolojik olarak gerekliliğini dile getiriyor. İnsan ilişki arayışında her zaman kendine benzemeyeni arıyor. Mutsuz olacağını bilse bile o yoldan asla dönmüyor. Her zaman kendine zıt olan kişilere çekiliyor.
“Aşkın Metafiziği” kitabında bunların açıklaması; daha kusursuz genler için kişinin istemsizce bu davranışları sergilediği yönünde. Hatta bu davranışların bebeklik çağlarından başladığını öne sürüyor Schopenhauer. Erkek bebeğin annesine, kız bebeğin ise babasına düşkünlüğünü örnek veriyor. Aşkın doğuştan bir içgüdüsel davranış olduğunu savunuyor. Romantizm olarak adlandırılan olayın esasında hayvansal içgüdülerin tatmini olduğunu dile getiriyor. Bir insanı sevdiğimizde ters olan her şeyi görmezden geliriz. Aslında o ‘ters olan’ şeyleri severiz.
“Bir kimsenin sevebilmesi için uzun zamanın geçmesi ya da bu kimsenin uzun uzadıya düşünüp taşınıp bir seçim yapması gerekmeyip o ilk ve tek bakışta belli ölçüde bir elverişliliğin ve uyumun karşılıklı olarak mevcut olması ya da günlük hayatta “kanın ısınması” dediğimiz ve yıldızların belli bir etkisine bağlı olan şeyin gerçekleşmesi yeter.”
-Aşkın Metafiziği
0 Yorum