Çiçekli yollar

Doğru yolu bulmadan önce defalarca yanlış yollarda kaybolmalı diye bir cümle okumuştum Nietzsche Ağladığında isimli kitapta. Doğruymuş. Ben doğru yolu bulma umuduyla çıkmadığım yine kaybolurum dediğim bir yolda doğru yolu bulup evime ulaştım.

Mucizelere inanmayı bırakıp tek başınıza ilerlemeye karar verdiğinizde olur olacak olan. Zaten içten içe bu kararınızı zor vermişsinizdir. Çünkü yalnızlık harika diye böbürlenip aslında kendi başınıza kaldığınızda acaba hep böyle mi kalacak diye düşündüğümüz bir şeydi. O yollarda, o düşüncelerde kayboluyoruz. Daha sonra doğru yol karşımıza aniden çıkıyor. İlk başlarda tuhaf geliyor. Çünkü daha önce  kişilere değil de, bizde yarattığı duyguları sevdiğimize inanıyorduk. 

Bir kişiyi o olduğu için sevmiyorduk. Ya karşı taraf ya da biz içimizde oluşan kelebekleri, heyecanları, çıkarları vb. durumları seviyorduk. İlk defa o olduğu için sevdik. Sen gibi olduğu için. Evimi bulamazsam elimizden tutup evimize bizi götüreceği için, ruhumuza dokunduğu için, ne olursak olalım hiçbir şey istemeden her şartta bizimle olacağı için.  Sanki tüm hayatım boyunca yanlış melodi ile dans etmiş gibiyim demiş Irvin D. Yalom. Şimdi içimde tüm susturulmuş melodilerle dans ediyoruz özgürce. 

Sana kötü hiçbir şey diyemem ben. Dikenli yollarda yürüdüğüm ayaklarımın yaralarını iyileştirdin. Şimdi çiçekli yollarda yürütüyorsun beni. Kendimi unutsam da seni asla unutmam ben.