“Kafa karikatür” ne ki?

1989 Avni Dergisi. Haftalık rutin sabahlama günlerinden biri. Ben dergiye yeni girmiş bir çömez karikatürcü. Ustalarımız Galip Tekin ve Serhat Gürpınar o hafta dergide yayınlanacak karikatürleri çizerlere dağıtıyorlar. Galip abi benim masama iki eskiz bırakıyor. O da ne? Birinin ölçüsü oldukça büyük.

Odamdaki diğer çizer arkadaslarım mevzuya uyanıyor. “Bu kafa karikatür” diyor bir tanesi. Kafa karikatür ne ki? Meğer kapağı çevirdiğinizde 3. sayfada karşınıza çıkan ilk karikatüre kafa karikatür denirmiş. Kapaktan sonraki en önemli karikatürmüş. Acemi bir karikatürcüye bu karikatürün verilmiş olması biraz şaşkınlık havası yarattı dergide.

Önce diğer karikatürü çizmeye başladım. Büyüğünden biraz korkmuştum açıkçası. Karmaşık ve kalabalık bir şeydi. Bişeyler çiziyorum ama, ı-ıh olmuyor. Sabahlamaların en güzel yanlarından biri zamanın en yetenekli çizerlerinin çevirdiği renkli bitmek bilmez sohbetler. İşi unutup katılmamak olanaksız.

Bülent Morgök davudi sesiyle Carlos Santana söylüyor. Ve aynı anda gitar sesi çıkarmakta. 🙂 Gecenin 4’ünde içerdeki odadan hepimizin yakından tanığı bir ses duyuluyor: “Tarık karikatürleri alsın gelsin.”

Eyvah! Oğuz Abi beni odasına çağırıyor. B.ku yedik.

– Ver bakiyim şunu.

Elim titreyerek çizdiğim diğer karikatürü uzatıyorum.

– Onu değil… Kafa karikatürü ver.

– Eeee… Abi onu henüz çizmedim ben… 

– Ne demek çizmedim. Senden karikatürcü falan olmaz. Ben Galip’e demiştim “Çizemez” diye. Makineler bizi beklemez. Haftalık dergi bu, sergiye iş yapmıyoruz. Ver onu ben çizicem.

– Ama abi… ben çizerim…

– Emin misin?

– Evet abi.

– Tamam. Ama ben de çizicem. Hangimiz önce bitirirse onunki girer dergiye.

Memleketin eli en hızlı çizerlerinden biri düelloya davet etmekte. Kabul etsen bir türlü, etmesen bir türlü… Ergenlik de var. Alındık tabii fırçayı yiyince. “Çarp kapıyı çık git” diyor şeytan. Adrenalin pompalanmış bir halde masama dönüyorum. Ve inanır mısınız, o gazla karikatürü 30 dakikada bitirip Oğuz Abi’nin odasına koşuyorum.

– Bitti abi. İşte, buyur.

Oğuz Abi sigarasından derin bir nefes alıp keyifle inceledi karikatürü. Ben de onun ne çizdiğini merak etmekteyim.

“Aferin, güzel olmuş. Biliyordum çizeceğini. O yüzden ben hiç başlamadım bile” dedi.

……..

Bu diyalog 30 küsür yıllık çizerlik hayatımda bana hep pusula olmuştur. Gazetelere, dergilere, reklam sektörüne hangi amaca yönelik ise farketmez. Bir çizime başlarken o çizimin bir bitiş zamanı olduğunu ve bu zaman sınırı içinde yapılabilecek en iyisini yapmam gerektiğini öğrenmiştim. “Sonsuz zaman” diye birşey yoktur. Onun adı olsa olsa tembelliktir.

……..

Sonra Oğuz Abi sinirliydi, huysuzdu bilmem ne 🙂