• İngiliz manzara ressamlarının en büyüklerinden biri. Onu bu kadar özel kılan şeyse, İngiltere’de yoksul, acı çeken kurbanları ve köleleri aşırı gerçekçi bir biçimde işleyen ilk ressam olmasıydı. Bu betimlerini de yoksul bir semtte doğmasına borçluydu. Acı çeken insanları çok yakından tanıyordu.
• Büyük ve pahalı bir evde yaşamaya başlamasına rağmen aksanlı, kaba saba ve çağın sanatçılarına nazaran pis, kendine hiç bakmayan ve elleriyle tırnakları her zaman kirli bir ressamdı. Fakat kirli elleriyle her zaman gurur duyardı, çünkü onları sanatçının ruhunun simgesi olarak görüyordu. Sıra dışı resim tekniğinde, fırça yerine parmaklarını kullanıyor, beş parmağıyla birden tuvale saldırıyordu. 
• Resimlerindeki dalgalı ve coşkun denizleri o kadar gerçekçiydi ki bu ruhu yansıtmak için, 67 yaşında fırtınanın gerçek atmosferini yakalayabilmek adına kendini dört saat boyunca, kötü bir havada, bir buharlı geminin köprüsüne bağlattığı söyleniyordu.
• Babasını köle gibi kullanan sanatçı geleneksel aile bağlarından çok uzaktaydı. Kız kardeşinin ölümüyle cinnet geçiren annesini akıl hastanesine kapattırmış ve onunla tüm bağlarını koparmıştı.
• Evliliğe hiçbir zaman sıcak bakmamış ancak ölen bir arkadaşının dul eşiyle uzun yıllar gizli bir ilişki yaşamış ve hatta ondan olan iki çocuğunun varlığını da ölene dek gizli tutmuştu.

• Babasını 5 yaşında, annesini 17 yaşında kaybeden küçük Caravaggio, 1953'de Roma'ya geldi. O dönemin parasız sanatçıları Roma'da;  suç işler, fazlasıyla içki içer ve bir arada yatarlardı. Ümitsiz ve korkusuzlardı. Caravaggio da bu ortama ayak uydurmakta zorlanmadı çünkü o da kavgacı, saldırgan ve haz düşkünüydü.
• Milano'da bir ressamın yanında çıraklık yapmış ve temel sanat kuramlarını kavramıştı. Ona göre Rönesans'ın duygusuz sanatı ve sıradan taklitçiliği yaşamdan oldukça uzaktı. O ise modellerini sokaktan buluyor, fahişeleri kullanılıyor ve gerçek insanların sıradan görüntülerini tüm kutsal kişiliklere gizli bir kusur işleyerek resmediyor ve tanrıları sıradanlaştırıyordu. 
• Uzun zaman kilise için kutsal resimler yapan sanatçı, kusurlu kutsal resimlerinden dolayı zorba ve acımasız kilise adamlarını kızdırmaya başlıyor ve artık sipariş alamıyordu.  
• Lena adında bir kadına aşık olmasıyla, içindeki şiddet daha da kabarmış ve rakibi olarak gördüğü bir adamı öldürmesine sebep olmuştu. Artık cinayet suçuyla aranıyordu ve hakkında idam cezası verilmiş, kafasına da ödül koyulmuştu.
• Malta’ya kaçan sanatçı burada San Juan Şövalyeleri'nin koruması altına girmişti ancak ne var ki Caravaggio artık eli kanlı bir katildi. Burada da rahat durmayarak, bir tartışma sonucu şövalyelerden birini öldürerek hapse atılmıştı. Oradan da kaçmayı başaran sanatçı, onu Sicilya'ya götürecek bir gemiye binmişti. 
• Daha sonra Roma onu affettiğini açıkladı, bu kez resimleriyle birlikte Roma’ya vardığı sırada tekrar hapse atıldı ve çıktığında resimlerinin gemiyle birlikte gittiğini öğrenince yeniden yollara düştü. Bataklık bir arazide sıtmaya yakalandı ve orada can verdi.

• Heykel sanatının ilham veren sanatçısı Bernini, içinde derin coşkular barındıran bir adamdı. Caravaggio'dan etkilendi ve onun resimlerindeki incelikleri heykellerine işledi. Onu eşsiz bir sanatçı haline getirense mermere verdiği canlılıktı. 
• Çok okuyan, kültürlü, disiplinli bir kişiliğe sahipti. Aynı zamanda ressam, mimar ve oyun yazarıydı. Asla içki içmezdi ve tanrıya sonsuz bir aşkla bağlıydı.
• Tüm bu özelliklerinin yanı sıra aşırı kibirli, yüksek bir egoya ve her şeye sahip olma tutkusuna sahipti. Bu duyguları o kadar kuvvetli yaşıyordu ki, yardımcısının karısı Costanza Boronelli'de bu tutkularının arasındaydı. Coşkulu bir aşk yaşayan ikili hakkında sürekli dedikodular yükseliyordu çünkü Costanza, Bernini'nin erkek kardeşiyle de birlikteydi.  Bu söylentilerin üzerine Bernini bir gün ikisini birlikte yakaladı ve kardeşini öldüresiye döverek iki kaburgasını kırdı. Uşağının da yardımıyla Costanza'nın yüzünü lime lime doğrattırmıştı. 
• Bu caniliklerine rağmen, kilise Bernini'yi küçük bir para cezasına çarptırdı ve kardeşi ile Costanza'yı ağır şekilde cezalandırdı. Bernini tüm bunları, ona sahip çıkan Papa'ya borçluydu. Papa bu olaydan sonra Bernini'yi evlendirerek onu kendince cezalandırdı. 
• Bernini, yeteneğinden çok saygısızlığıyla ön plana çıkıyordu, bataklık bir arazide yer alan Aziz Petrus Bazilikası’na yaptığı 17 metre yüksekliğindeki saat kulelerinin yıkılmasıyla kilisenin gözünden düştü ve ümitsiz bir hale geldi. Bu durumu değiştirecek bir mucizeye ihtiyacı vardı ve bu mucize beklemediği bir anda gerçekleşti. Azize Teresa'nın vecdiyle ortaya muhteşem bir eser çıkardı ve hakkında eleştirilere bu eseriyle cevap verdi. 

• En yakın arkadaşları Maximilien Robespierre ve Marat ile Fransız Devrimi'nin aktif destekçilerinden olan David; halkı uyandırmayı ve devrime destek olmalarını sağlamayı görev edindi. Bunu da yapabildiği en iyi şekilde, resimleriyle yaptı. Resimlerinde seçtiği antik konularla hem kralı ve sarayı eleştirdi hem de halka ihtiyaç duydukları cesareti ve azmi verdi. 
• Fransız Devrimi gerçekleşti ancak sonuçları beklediği gibi olmadı. Bu üç büyük devrimci ve diğer jakobenler; karşı görüşlü herkesi giyotine yollayarak öldürmeye başladı ve Fransa'nın meşhur Terör Dönemi'ne sebep oldular. Olaylar çığırından çıkmaya başlayınca Marat diğer karşıt partinin yanlısı bir kadın tarafından öldürüldü. 
• David belki büyük bir acı yaşadı ve Marat'nın cesedinin yanına giderek onu, ölümsüz bir kahraman gibi resmetti ve hayatının en güzel eserini de böylece ortaya koymuş oldu. 
• Ardından "Beyaz Terör" dönemi baş gösterdi ve David hapse atıldı. Ancak hapisten çıkınca o zamana dek bütün politik görüşlerine ve yaptıklarına ters olarak Napoleon’un ressamı oldu.
• Devrimin en büyük ateşleyicilerinden ve savunucularından biri olarak anılarını ve eserlerini bize bırakarak 77 yaşında Belçika'da öldü.

Resim hocası tarafından 19 yaşında tecavüze uğrayan, kendi travmatik hislerini resimlerine aktaran, feminist bir bakış açısı geliştirerek, güçlü, direnen, kendinden emin kadın karakterler ortaya koymayı başaran bir sanatçı o. 

Caravaggio’nun izinden giden, İtalyan Barok ressamı Artemisia, Roma’da doğdu. Annesini henüz 12 yaşındayken kaybetti ve kendi gibi ressam olan babasının resim atölyesinde geçti çocukluğu ve ilk fırça darbelerini ondan öğrendi. Resim yapmaya çocuk yaşta başlayan Artemisia’nın şansı, kadın sanatçılara ilginin olmadığı bir dönemde babasından destek görmesiydi. Onun daha iyi bir eğitim almasını istiyordu ve onun için kızını yakın arkadaşı ressam Agostino Tassi’ye götürdü. Arkadaşının henüz 19 yaşındaki kızına tecavüz edeceğini bilemezdi. Kendisine travma yaşatan bu alçak adam bir de olayı kapatmaya çalışıyor ve onunla evleneceğini söylüyordu. 

Evlilikten vazgeçmesi üzerine zorlu bir dava süreci yaşandı ve 8 ay kadar kısa bir süre hapis cezası aldı. Ancak bu utanç durumun faturası da yine kadına kesilmişti ve ardından Floransalı bir ressamla zorla evlendirildi. Tecavüz olayından sonra artan dedikodular üzerine karı-koca Floransa’ya taşınmak zorunda kaldı. Ressam olan ikili için en önemli şey resimdi ve bunun için çok çalışmaları gerekiyordu. Artemisia’nın resimleri Floransa’da ilgi çekmeye başladı. Soylu ve zengin kesimlerden siparişler almaya başladı ve desen akademisine girmek için gece gündüz çalıştı ve sonunda kadın ressamların kabul görülmediği bir dönemde Floransa'da Accademia di Arte del Disegno'ya kabul edilen ilk kadın oldu. Travmatik yaşantısıyla feminist sanatçılar arasında yerini aldı. Cenova, Venedik ve Napoli’ye giderek büyük başarılara, cesurca imza atan bir kadın sanatçı oldu. Dehşet verici bulunduğu için yıllarca saklanan en önemli eseri, ‘Holofernes’in kafasını kesen Judith’ tablosuydu. Bu tablonun bu kadar dehşet verici bulunmasının sebebi; tecavüzcü adam uyurken odasına gizlice sızıp intikam alan, etkin ve güçlü kadınlığın vücut bulmuş haliydi. Peki, bu betimlemeyi yapmakta haksız mıydı? Bu şekilde yaşanan zorbalıklar, hayal kırıklıkları ve acılar öylece unutulur muydu?

Kendi heykellerini ve eskizlerini parçalayan, 30 yıl akıl hastanesine kapatılan, annesi tarafından da reddedilen bir hayat ve heykel yapmasına dahi izin verilmeyen korkunç bir yalnızlık. Kulaklara haykıran son sözleri;“Bu kadar yalnız kalmak için ne yaptım?” ve ardından gelen kimsesiz, sessiz ölümü…

Fransa’da doğan Camille’in heykele olan tutkusu çocukluğunda taş ve çamura duyduğu ilgiyle başladı. O dönemde kadınların eğitim görmesi mümkün değildi ve heykeltraş Alfred Boucher’dan bir süre ders aldıktan sonra 1882’de bir grup genç kadınla bir araya gelerek bir atölye kiraladılar. 1883’te bu gruba heykel eğitimi veren Auguste Rodin'le tanıştı. Tanıştıklarında Rodin’in ona büyük acılar yaşatacağından habersizdi. 20 yıllık bir ilişkisi olmasına rağmen, tanınmış, ünlü ve başarılı bir heykeltraş olan Auguste Rodin; onun hem arkadaşı hem de sevgilisi oldu. 

Sevdiği adamdan hamile kalıp da bir kaza sonucu bebeğini yitirince ruhsal sıkıntılar yaşamaya başladı. Yaşadığı bu yasak aşk yüzünden annesi tarafından evden kovuldu. Bir süre Rodin’le birlikte çalışmaya devam etti ve bu dönemde onun etkisinden kurtulan Camille kendi tarzını belirleyerek klasik heykelden Art Nouveau akımına yakınlaştı. Rodin’in Camillie’i rakip olarak görmeye başlaması ve ona kaba davranmasıyla da ilişkileri sona erdi. Oniks mermerini ilk kez kullanan sanatçı unvanını alan Camille, “Olgunluk Çağı” eseriyle bu ayrılığın acısını ifade etti. Babasının ölüm haberinin bile verilmediği ve tek dostu olan kardeşi Paul’un da Çin’e taşınmasıyla yapayalnız kalan Camille’nin, ruhsal sorunları giderek arttı. Rodin’in onun fikirlerini çaldığını ve kendisini öldürmeye çalıştığını iddia etti. Rodin’in kaba söylemleri de bu çöküntüyü iyice derinleştiriyordu. Her yerde “Ona altını nerede bulacağını söyledim. Ama bulduğu altın kendi içindeydi” diyordu. 

Acıları hiç son bulmuyordu ve 1913’te şizofreni teşhisiyle akıl hastanesine kapatıldı. Burada doktorların gözlemleri, onun heykel yaptığında herhangi bir hastalık belirtisi göstermediği yönündeydi. Dışarı çıkmalı ve heykel yapmaya devam etmeliydi ya da en azından ailesi onu daha sık ziyaret etmeliydi. Ancak annesi bunların hiçbirini kabul etmedi ve 30 yıl boyunca hastanede heykel yapmasına dahi izin verilmeden yaşamaya çalıştı. “Bu kadar yalnız kalmak için ne yaptım?” diyordu onu 5 yılda bir kez ziyaret eden, çok sevdiği kardeşi Paul’a yazdığı bir mektupta. Ve bu düşüncesiyle bir akıl hastanesinde yaşamını yitirdi.Onun hak etmediği bu trajik yaşam, deha sahibi, yaratıcı ve farklı bir kadın olmanın cezası mıydı? 

Resim yapma aşkıyla yaşamış ve ardından uzun yıllar akıl hastanesinde kalmış, kimsesizler mezarlığına gömülmüş yalnız ve kimsesiz bir hayat. 

Fransa’da işçi bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Seraphine, daha küçük yaşlarda yalnızlığa mahkum edildi. Bir yaşında annesini, yedi yaşında da babasını kaybetti ve yalnızlık serüveni böylece başlamış oldu. Senlis’te zengin ailelerin temizlik işlerini yaparak geçimini sağlayan ve arta kalan zamanlarında da sabahlara kadar resim yapan doğa aşığı bir kadındı. Onu özel kılansa, pahalı ve kaliteli malzemelerinin olmaması ve her şeyini doğal yollardan elde ediyor olmasıydı. Kasaptan aldığı hayvan kanı, çamur, çiçekler, renkli taşlar, yosun, bitki kökleri onun için birer boya görevi görüyordu. Fırça dahi kullanmıyor boyayı el ve parmaklarının yardımıyla dağıtıyordu. Hatta öyle ki kilisede yakılan mumları toplayıp, resimlerinin uzun ömürlü olmasını sağlıyordu. Bir gün temizliğe gittiği evde, kenara atılmış duran natürmort tablosu Alman koleksiyoner Wilhelm Uhde tarafından fark edilince Seraphine için başka bir dünyanın kapıları açıldı. Rastgele hayatına giren bu adam onu cesaretlendirdi ve sergi açıp resimlerini tüm dünyaya tanıtacağını söyledi. Ancak Uhde, Birinci Dünya Savaşı yüzünden Fransa’dan Almanya’ya geri dönmek zorunda kaldı ve Séraphine’in hayalleri yıkılmış olsa da “yukarıdan” gelen sese kulak verip yine resim yapmaya devam etti. Odasından çıkmadan, yaşadığı ekonomik zorluklarla yiyecek parasını bile resim malzemelerine harcadı ve pes etmedi. 1927 yılında Senlis’te yerel bir sergiye katıldı ve tesadüf ki, Uhde’de o sergideydi. Seraphine’in resmini hemen tanıdı ve ikili yeniden bir araya geldi. Uhde bu kez verdiği sözü tuttu ve Seraphine’i resim dünyasına tanıttı. 2 metrelik dev tuvallere resim yapan, Paris’te sergi açan, tanınmış ve para kazanan bir sanatçı oldu Seraphine. Ancak bu dönemde de savaş sonrası ekonomik kriz ortaya çıktı ve artık sipariş alamaz hale geldi. Zaten hayatında paranın çok yer almadığı ve kısa bir dönem saltanat sürmüş olan sanatçı bu durumdan çok etkilendi, resim de yapamaz hale geldi ve ağır buhranlar geçirdi. Kronik psikoz teşhisi ile Clermont’daki akıl hastanesine yatırıldı.1942 yılında bu dünyadan kimsesiz ve yalnız bir kadın olarak ayrıldı ve kimsesizler mezarlığına gömüldü. Yıllarca fakirlikle mücadele etmiş ve buna rağmen sanata olan tutkusunu hiç yitirmemiş, doğa aşığı bir insanı bu denli karanlık yalnızlığa iten neydi?