ŞIPSEVDİ ÇILGINLIKLARIM, BİPOLAR GÜNLÜKLERİM

Benim ilk öldüğüm yer ananemlerin evidir, yollanan olay yeri inceleme raporum, kargo beni evde bulamayınca şubeye geri gitmiş ve orada kaybolmuş iyi mi? Meçhul, çözümsüz bi takım durumlar ve doludizgin kontrolsüz mevzular arasında akan kaderimin, rezalet bi senaryo kurgusu var, lan naabıyım, işte buymuş benim de lanetim… 

Enkaz kaldırma faaliyetlerine nerden başlasam diye hipermetrop gözlerimi kısıp şöyle bi bakıyorum da; salon kapısının buzlu camı son kırk senedir baştan aşşa çatlak, top mu geldiydi, arkasına yasladıkları rulo yapılmış divriği halısı devrilip de mi hasar verdiydi tam bilemedim şimdi ama, çoluğun çocuğun kafasına saplanır deyip de değiştirelim diye el atacak bi babayiğit çıkmamış bunca sene. 

Üçlü koltuğun sağ arka ayağı diğerlerinden daha kısa, gaste kağdını katlayıp altına sokarak dengeyi sağlayalı dedem, yarım asır olmuş belki. bize güzel günler, yıkılmaz insani değerler bıraktığını zannedip bu leş ortamdan huzurla göçüp giden dedeme günü gelince gerçekleri ben nasıl anlatçam bilemiyom…

Kitaplığın orta rafında, bi kere bile el sürmediğimiz dizi dizi ansiklopediler, içindeki bilgilerin ağırlığına dayanamadığından olucak ki yer çekimine yenilmek üzere o cılız tahtalar, düzenli şekilde toz üreten, güneşi yedikçe kuruyup dökülen, tek bi sayfasına dahi el değmemiş, göz gezmemiş o kitaplar ve  o ölü yazarlar…

İç içe geçmeli sehpanın üstündeki kedi biblosunun sol kulağı hep kırıktı. bel vermiş raflar bi gece durup dururkene çökmüş, oniki kişilik yemek takımı seti ve tüm seramik biblolar paramparça olmuştu, tutkalla yapıştırılmış bi kaç kedi ve tavşan dışında sağlam hiç bişiy yok etrafta. kalplerimiz de dahil tuzla buz olmuş herşey, tüm hayatımız sonradan tekrar yapıştırılmış, ah ne acı, lan ne acı…