Dedem ve Dede
“Rüyayı hatırlıyor musun?” dedi. "Hatırlıyorum" dedim. “Gördün mü güzel insanlar böyle olur” dedi, "sen de güzel insan ol”. “Tamam” dedim.
Uyandığımda karşımda sayıları abartılarak hazırlanmış misafir yorgan, döşek ve yastıklarının oluşturduğu; üzerinden yatağıma atlamayı cesaret saydığım bir yığına bakıyordum. Ayaklarımda güneş ışığı ile oyunlar yapan kayısı ağacı yapraklarının gölgesi -gece ay ışığıyla korku imgem-. İçeriye kulak kabartıyorum, salondan yumuşak konuşmalar geliyor. Bu durum anlamsızca mutlu ederdi beni. O sesler her şeyin rutininde ve güvenli olduğunu...
